— Едзем!
Адпачыўшы, канякі рысьсю пабеглі з узгрудку проста на шэрыя будынкі мястэчка. Траскатня і падкідасы, з якімі каціліся ломкія вазкі, млосна дапякалі ездакам.
— Па-мойму, дарожны атрад, што стаіць зараз у Ступках, абавязаны дарэмна выправіць гэту дарогу, тут-жа справа чыста вайсковая, — каб згладзіць няпрыемнае пачуцьцё ад язды, — загутарыў Паўлаў вазьніца.
— А зразумела, — рады выпадку яшчэ нейкі час паразважаць ездакоў, падхапіў Рыгораў вазьніца: — для мяшчан тае дарогі хапіла-б на дваццаць год. Я думаю, што мы можам прасіць гэтага па праве… Як вы кажаце? — абярнуўся ён да Рыгора.
— Мой сябра гэта лепш ведае, — адказаў Рыгор.
Вазьніца нібы і чакаў гэткага адказу, ужо даўно ўглядаўшыся ў начальнічую форму Паўла.
— Фомка, — гукнуў ён, калі ўжо пара гумен засланіла ад іх зелень паплавоў.
Паўлаў вазьніца азірнуўся.
— Чаго?
— Ты чуў, што я казаў? Гэта наконт дарогі…
— Ага?
— Запытай там у свайго… Напэўна яму гэта справа вядома.
— Ды кінь, Лукаш! Ці маеш ты лад?
Хутка яны ўехалі на брукаваную вуліцу, якая струною праразала мястэчка ад рэчкі да рынкавага пляцу.
— Нам да канцылярыі кіраўніка работ, — праказаў Павал, абярнуўшыся да Рыгоравага вазьніцы.
— Ведаем… А адтуль, часамі у Ступкі не паедзеце? Бач, атрад стаіць там. Ды напэўна і сам кіраўнік недзе індзе.
— А я вам не магу сказаць…
— Вы-ж, напэўна, таксама за гэтай справай? — надазаляў Рыгору вазьніца.
Рыгор не пасьпеў укантактаваць яго цікавасьць, бо тут-жа перад чыстым ганачкам трохвоканнага дому Паўлаў вазьніца затрымаў каня.
— Вам пасобіць занесьці рэчы?
— Адну хвілінку!
Павал схаваўся ў доме.
