— Сутрымайся хаця перад чужым чалавекам! — пераняла яна мужа.
— Прашу бяз ушчункаў… Самой трэба ведаць, што нянькі…
Гутарка брала прыкры напрамак. У ёй гучэла ўкосная дэмонстрацыя супроць Рыгора. Каб ахаладзіць вочавідкую растроенасьць Лазара і выбавіць Гэлю ад далейшых няпрыемнасьцяй, Рыгор перарваў іх супярэчкі заявай:
— Дазвольце пажадаць вам добрае ночы!
— Што так раптоўна? — з фальшывым далікацтвам запытаў Лазар.
— Я першы дзень у чужым месцы.
— Хаця-ж не заблудзі, Рыгор…
Адышоўшыся мо’ на двое сажняў, Рыгор быў пераняты воклічам Гэлі.
— Дык мы чакаем цябе заўтра ў нас… Перадай, калі ласка, Сролю, каб і ён зайшоў… Кланяйся яму і перапрасі ад мяне, што я забыла яго пазваць… Мы спыніліся ў Брэхмана — каля касьцёлу…
— Дзякую — добра…
Яго нягромка сказаныя словы заглушыла потайкам набліжаная амаль не да самага вуха брашчотка вартаўніка.
VІ
У «ГОТЭЛІ» БРЭХМАНА было як на рынку. Стаяў шолам, галас. Шасталі дзьверы, як на вакзале, з пакою ў пакой нясьціханна бегалі мужчыны, жанчыны. Адны з іх напявалі роззыя арыі з опэр, іншыя вывучалі ролі; хтосьці граў на дудзе, выцінаючы жаласьліва-мінорныя тоны; адзін з артыстаў, стоячы на калідоры, барабаніў вершы. Какафонія зыкаў густым струменем выбівалася з вокан «готэлю», разьлятаючыся па майдані.
Кучкі дзяцей грудзіліся пад вокнамі, найшоўшы сабе забаву і ўцеху перад дагэтуль ціхім «готэлем» Брэхмана.
Гаспадар готэлю, Міхель Брэхман, тупаючы па двары, задаволена пачэсваў бараду: госьці былі нязвычайныя, гарадзкія; яны давалі зарабіць. Па некалькі разоў на дзень заказвалі самавар. Патрабавалі піва, віна і закускі… Жонцы, і дачцэ, і служанцы Міхеля — работы па горла. І Міхель Брэхман, даўшы свой дом амаль ня ў поўную ўладу артыстам — ня дбаў больш ні пра што, як толькі пра тое, каб яны чым найдаўжэй у яго прастаялі.
