Мне ня верыцца, што трапіла на сцэну, што я пераехала мо’ з дзесяць розных мястэчак ды гарадкоў… Ня верыцца, што я іду вось з табою не па Сілцох, а па нейкім Смагіне…
— Ну, хто-ж усё-ткі табе парадзіў гэта, або прымусіў цябе пайсьці?
— Маўчы лепш, — перабіла Рыгорава запытаньне Гэля: — тут не знайсьці канцоў… Вінаваты бацькі — ты-ж іх добра ведаеш! Вінаваты мой муж, вінавата і сама… Болей сама… Дзявочая слабасьць нарабіла ўсё… Пятрусь паехаў і змоўк… Я начамі ня спала — думала і дратавалася… Чаму такі ён астаўся гэткім няўдзячным да мяне!.. І мэрам-бы на злосьць яму — бо іначай не зразумець маёй выпадковай парыўчатасьці — я зьвязалася з Вусікам… Прыехала ў Сілцы трупа і на спэктаклі, вось як з табою сёньня, стрэлася з ім… далей-болей — і бачыш. Артыстка-а! Ххі-хі-хі! Артыстка!.. Хоць-бы бацькі словам папярэчылі — абы збыць…
— Дык ты замужам, Гэля? Дазволь павіншаваць!..
Рыгор знайшоў у цемнаце Гэліну руку і намерыўся поціскам яе перадаць сваё таварыскае павіншаваньне.
Але яна раптам вырвала руку і зрабіла ёю адмоўны мах…
— Ня трэба! Ня варта віншаваць!
— У чым справа, — недаўменна запытаў Рыгор.
— Я ня ведаю, да чаго прывядзе маё замуства… Так… Мой чалавек… Хтосьці ідзе за намі?..
Яны сьцішылі хаду і замаўчалі.
Наганяўшы чалавек сыгнальна кашлянуў…
— Гэта ён, — прашаптала Гэля і конвульсыўна ўздрыганула.
Рыгор настаражыўся.
— Гэля! Ты-ж куды? — пачулася з боку іх.
Гэля стала і прытрымала Рыгора.
— Будзь знаёмым, Лазар, з маім земляком: Рыгор Нязвычны.
Мужчыны моўчкі, але ветліва паціснуліся рукамі.
— А я быў на кватэры і, не знайшоўшы цябе, думаў, што ты…
— Якая клапатлівасьць! Ххі-хі-хі! Бачыш, Рыгор…
— На дварэ, апоўнач — і ўсё на месцы, а ты…
У тоне Лазаравых слоў прагучэў калючы ўпік, так дасканала вывучаны Гэляю.
