Ён расхвальваў гасьцей суседзям, і хто зазіраў у вокны «готэлю», пераймаў гутаркаю:
— Што-о за людзі-ы!.. Такіх я на вяку сваім ня бачыў… Ды ня толькі я, а наш Смагін, наогул…
Яшчэ гасьціньней сустракаў Міхель таго, хто заходзіў наведаць артыстаў.
Рыгора са Сролем Брэхман сустрэў гасьцінным прывітаньнем і дагадліва запытаў:
— Вы пэўна да нас?
Пачуўшы, што да «іх» — вярнуўся і правёў у самы «готэль».
— Вас ужо з ранку чакаюць… — папярэдзіў ён: — вы стукайце і яны вас пусьцяць.
Гэля з мужам з самае раніцы прыбраліся да стрэчы гасьцей і гутарка іх з Міхелем вывела абоіх з пакою.
— А мы ўжо думалі, што вы ня прыдзеце… У нас гэткі вэрлах! Выбачайце — цыганскае жыцьцё…
— Грэх, было-б выбачаць перад намі… Кіньце…
— Ну, вы-ж такія госьці, што хто-б мог думаць вас прымаць у гэткіх умовах…
— Трапляецца…
— Ой, не кажы, Рыгор…
Гэля аберуч хапілася за голаў.
— Кінь! Ты ўсё яшчэ, я бачу, ня можаш прывыкнуць да абставін нашага жыцьця!.. — папракнуў яе Лазар, увіхаючыся каля накрытага стала. — Бацькаў запечак ня досыць намуляў бакі…
Усе засьмяяліся на Лазараў сказ…
— Давайце, сябры, разам… Гэля, запрашай гасьцей…
— Калі ласка, Рыгор, Сроль, займеце месцы… Выбачайце ўжо… Няхай наша спатканьне скрасіць недахопы нашага пачастунку…
— Кінь, Гэля… Гэта ня ў Сілцох…
— І хто-б то мог спадзявацца… Я ўжо казала Рыгору… Ці ня праўда, Сроль?
— Чалавек з чалавекам — не гара з гарою, — адказаў Сроль.
Лазар падняў налітую чарку і агаласіў:
— За нечаканую стрэчу?!
Але ніхто не пасьпеў адказаць, як раптам адчыніліся дзьверы і ў пакой прасунуўся загіб бляда-ружовага, груба нагрыміраванага носу:
— Можна?
