— Цягнік затрымоўваецца на сорак хвілін, — паведаміў іх кондуктар: — не сьпяшайцеся.
Падзяліўшыся на пары, салдаты асобна, а Рыгор з Паўлам асобна, яны згубіліся адны ад другіх у сумятні пасажырска-пэроннага натоўпу.
— Сымпатычныя людзі твае латышы! — адазваўся Павал.
— Так, я знаходзіў у іх блізкіх сябраў. Бывала ў астрозе…
— На хвілінку! — перанялі Рыгора на паўсказе.
Яны абярнуліся і ўгледзелі тых, пра каго гаварылі.
— Мы сустрэлі Караля, памятаеце?
Рыгор задумаўся.
— Якога гэта?
— А вартаўнік пры заводзе ў Рызе!
—-- Няўжо?
— Стары жабруе па падвоканьні вагонаў…
— Караль! Дзе-ж ён?
Яны павярнулі назад і адразу наткнуліся на згорбленага, бяз шапкі, у моцна паношаным паўхалатку чалавека. У аднэй руцэ ён трымаў тоўстую сукаватую крывулю, у другой працягаў наперад нешта дапамінаўшае капялюш. Стары нясьмела падняў заўпалыя ў глыбіню орбітаў вочы і нявыразна паглядзеў на абступіўшых яго чатырох маладых чалавек.
— Дзядзька Караль? — запытаў Рыгор.
— Га? Ён, нябожа… Адкуль-жа, сыне, мяне знаеш? — тым-жа, добра знаёмым Рыгору голасам, поўным раптоўнае надзеі і чаканьняў, адказаў жабрак.
— Рыгора Нязвычнага памятаеце?
— Рыгора Нязвычнага? Цяжка, сыне.
Стары хвілінку памаўчаў, крыху адхіліўшы галаву ў бок, мэрам-бы шукаючы каго, пасьля пэўней адказаў:
— Прыпамінаю крыху. Так, нябожа… Во-а, ці-ж няпраўду я казаў табе?.. Здаецца, табе я казаў, што маё жыцьцё… Бачыш… Ужо месяц, як у дарозе — бежанец… Дзесяткі год служыў на заводзе, сьцярог чужое дабро, вартавым сабакам дняваў і начаваў пад варотамі, а за ўсё — торба-а…
Каля іх сышлася грамадка цікавых.
Павал заўважыў, як некалькі разоў з розных бакоў пралазіла да іх мопсавая галава здаравеннага жандара.
