— Новыя Сакольнікі?
— Яшчэ толькі «Дно»… — адказаў прашмыгнуўшы да дзьвярэй кондуктар. — Дваццаць хвілін стаянкі! — дадаў ён з выйсьця.
Пасажыры рушылі з вагону.
Рыгор ды Павал разам з усімі.
Двое салдат асталіся пільнаваць месца.
II
У НАБІТАЙ ВАЙСКОЎЦАМІ і рэдкімі цывільнымі залі другое клясы пахла сьвежаю капустаю, печаным мясам і людзкім выдыханьнем. Рыгор з Паўлам ды з знаёмымі салдатамі рашуча праціснуліся да буфэту, заказалі абеды і вярнуліся да толькі што апарожненага стала.
Нёсшы камусьці чатыры талеркі гарачае супы рыжы, запацелы і раззлаваны кельнэр супыніўся каля іх. І ці па згаворы, ці таксама выпадкова, яго колега зараз-жа прынёс другое. Гэткім чынам абед улажыўся ў дванаццаць хвілін і яшчэ хвілін каля дзесяці аставалася ў загоне.
Рыгор першым вылез з-за столу і накіраваў на пэрон. Павал з салдатамі не адставалі.
І толькі яны выйшлі з залі на калідор, як іх перапыніла грамада людзей. Наперадзе яе, хапіўшы за руку, здаравенны станцыённы жандар вёў нейкага мужчыну. Апошні сьмела і рашуча нападаў у словах на жандара, заўзята махаў вольнаю рукою і не намерваўся адыходзіць ад прадстаўніка ўлады. Сьледам за ім, раздражнена лаючы чыгуначныя парадкі, ішлі іншыя, наколькі відаць было, таксама пасажыры.
— У чым справа? — пацікавіўся Ромусь.
— Жандар павёў складаць протоколі, — адказаў задні з грамадкі.
— За вошта?
— А ласьне разьбярэшся?
Яны болей не распытвалі, каб не займаць праходу, і выйшлі на пэрон.
Гадзіньнік паказваў блізкі адыход цягніка. Публіка рупліва бегла ў вагоны, але кожны падбягаўшы да дзьвярэй супыняўся. Некаторыя спакойліва адыходзілі назад.
