Перш туманна, а хутка ўсё выразьней і выразьней, як з-пад пэндзля мастака, паўставалі знаёмыя рысы двух твараў. Дзе ён іх бачыў? Рыгор перагнуўся да Паўла і паведаміў пра сваё сумненьне наконт дваіх суседзяў.
Павал неўзначай паглядзеў у іх бок і адказаў, што яны сачаць за Рыгорам і, напэўна, пра яго размаўляюць.
«Запытаю на кожны выпадак», намякнуў сабе Рыгор і разьняў губы, каб выказаць сам сабою складзены сказ. У гэты момант, мэрам-бы адчуваючы Рыгорава хаценьне, адзін з салдат пераняў яго запытаньнем:
— Вы далёка?
— На Менск, — адказаў Рыгор: — А вы?
— У сваю часьць.
— А дзе яна стаіць?
— У Гомелі.
— Значыць у наш бок?
— Але.
Салдат мэрам-бы ня меў чаго далей казаць і крыху памаўчаў. Пасьля зусім інакшым голасам вымавіў:
— Мне, чамусьці, здаецца, што я…
— Вось і мне таксама, — ня даўшы яму дасказаць, падхапіў Рыгор.
Салдат зразумеў яго і сьмялей дадаў.
— Бачыліся?
— Ці ня былі вы ў Рызе, часамі? — падаў другі.
— Ага-а? Салдацкая форма мяняе чалавека. Ці мо’ гэта памяць згладжвае…
— Жоўты будынак, памятаеце?
— Во-а! Цяпер ужо…
Рыгор прыўстаў і рашуча працягнуў салдатам руку. Тыя весела расьсьмяяліся.
— Гэта нашы таварышы, пазнайцеся, — паказаў на сваіх таварышоў першы.
Рыгор прывітаўся і з тымі.
— І трэба-ж так неспадзявана…
Ён не даказаў, задумаўшыся над імёнамі знаёмых.
— Даруйце-э, час канчаткова сьцёр у маёй памяці вашы… імёны…
