Сроляў вокліч спыніў іх на адгоне двух шагоў адных ад другіх.
— Якая цемень!..
— Далучайцеся да нас і мы павядом да хаты Лібу.
— Вось падзівіся на Гэлю, калі хочаш…
— Гэлю Сідараўну? Што-а-і ты кажаш-ы!
— Будзь апосталам Фомкам, і…
Здаровы малады сьмех, у якім патанула каразьлівая нечаканасьць стрэчы, зьліўся ў адну гармонію са звонкімі адбоямі крокаў, веерам рассыпаных у акіяне ночы, і мяккім хрустам падмерзлае гразі.
За сьмехам разьліўся квартэтны пераплёт ажыўленае гутаркі, якая паходзіла на бурлівае цячэньне вады ў перапоўненых джаролах.
У іх гутарцы зьніклі пісклівыя скрыпы зачыненых варот пажарнае, і недаўменны трэск вартавое брашчоткі.
— Пара спаць! — пачуўся з боку чыйсьці ўпічны голас.
— Рады слухаць, — адказаў Сроль.
Яго жартаўлівы тон тут-жа зьліўся з сур’ёзнаю прапановаю Лібы:
— Сапраўды, пара ісьці дахаты…
Яны падзяліліся, праз некалькі хвілін згубілі адны другіх з ваччу.
На мястэчку зрабілася ціша, якая ўдзячна яго жыцьцю позьнімі начамі раньніх вёснаў.
Дзесьці ў ваколіцах, у бок патухаючых жоўтых агенчыкаў, чулася старэнная конкурэнцыя ў брэху двух сабак.
Далей за згонам іх брэху, вынікалі перабойныя гукі невядомага стварэньня.
— Гэта твая гаспадыня?
— Слаўны яна чалавек!
— Ужо пасьпеў разьведаць?
— Ці доўга пазнаць харошага чалавека!
— Ды яшчэ табе.
— Кожнаму… Гэля, ну скажы-ж ты мне, калі ласка, гісторыю гэткіх нечаканых перамен у тваім жыцьці… Я ўсё яшчэ пад іх уражаньнем…
Да дзесяці крокаў яны ступілі моўчкі…
— Паверыш, Рыгор, вось ужо столькі часу, як я думала над гэтым… Думаю, і не магу сабе ўявіць, што са мною сталася…
