Рыгор намерыўся ісьці далей, ды яго прыпыніў чыйсьці окліч. Ён азірнуўся і ўгледзеў кароценькага чалавека з бежанскага комітэту.
— Выбачайце, я па адным пытаньні да вас, — вітаючыся, праказаў ён да Рыгора. — Вы сьпяшаецеся недзе?
— Так, я зараз еду на вакзал, а там…
— Далёка?
— У Менск! Па справах!
— На працу?
— Так…
— Цікава, вельмі цікава, гм… Толькі, бачыце, час такі, што там зусім небясьпечна…
— Давайце едам! — перабіў рамізьнік, зьвяртаючыся да Рыгора.
— Сядайце, калі па дарозе, — запрапанаваў Рыгор кароценькаму чалавеку.
— Як вам сказаць… я та ня ў той бок, толькі… рад вас правясьці да Каменаастроўскага…
Яны ўселіся і рамізьнік з окрыкам замахаў над абабітаю, прывычнаю да пугі, канякаю.
— Цікава… Мне так хочацца туды, так цягне, што, здаецца, кінуў-бы ўсё і хоць на гадзіну-другую… Віленшчына, узгоркі, малады лясок, зьмяістыя ручайкі па мурожных паплавох. Толькі — нельга. Вайна. Ты туды — а тысяча адтуль. Бяда, бачыце, страшылішча… Яшчэ немаведама, як будзе праз лета. Магчыма — зруйнуюць край дашчэнту. Вайна ўсё далей заблутваецца…
Рыгор няўважліва слухаў суседа і раз-по-разу адцягаўся вачыма на мігаўшыя побач гароды, масты, будынкі заводаў.
Вось знаёмы паркан, вароты, ды сумны, цёмна-чырвоны фон такарных і сьлясарных майстэрань, у якіх ён працаваў больш году. Нядзеля — і за парканам ціха. Між жалезнае брамы таўчэцца стораж, а наводдаль гарадавік. Перакідаюцца словамі, жартуюць.
— Бывай!
Маланкаю праносяцца важнейшыя, больш выразныя моманты, зьвязаныя з працаю на заводзе. Памер майстэрні, цёмныя запыленыя вокны. Трансмісіі, раменьні, станкі. Скрыпучы і бразгучы кран за біламі, над сярэдзінай будынку, не падзеленаю на паверхі. Дзесяткі знаёмых твараў. Позы пры рабоце. Майстар і
