ў дзьверы, парашыў, што яшчэ на гэта хопіць часу, і заспакоіўся. Гэта было другарадным — Паўла здавальняла Рыгорава згода паехаць з ім разам у дарожны атрад. Толькі-б ня было замінкі з боку дзелавода. Магчыма…
У гэты момант Рыгор таксама стаяў перад дзьвярыма ў сваю кватэру, чакаючы пакуль Сарафіна Хлёраўна іх адамкне.
— Што ў вас новага, Рыгор Міхасевіч? — рупліва і гасьцінна запытала Сарафіна Хлёраўна.
— Розныя навіны!
Гаспадыня настаражылася — зрабіўшы на твары міну, у якой было цяжка разабраць, ці ў ёй выказвалася цікавасьць да навін, ці любаваньне пасуседам.
— Якія-ж цікава, Рыгор Міхасевіч?
— Першая — гэта Італія абвясьціла немцам вайну…
— Ой-жа! Як добра, што нарэшце паганым немцам прыдзе капут…
Кабета малебна злажыла рукі.
— Ну то агульная, але, вось, вашы-то справы, вашы…
— Дзякую, Сарафіна Хлёраўна… Ідуць…
— Ідуць… Пара працаваць, Рыгор Міхасевіч…
Яна правяла Рыгора да яго пакою.
— Вярней — едуць, Сарафіна Хлёраўна, едуць…
Ён прайшоў у пакой і пакінуў адчыненымі дзьверы. Гаспадыня стала ў іх, як портрэт у рамках, і напружана чакала далейшага паведамленьня ад Рыгора.
— Я павінен вас, Сарафіна Хлёраўна, пакінуць. І буду прасіць, каб вы зрабілі падрахункі…
— Што вы кажаце?!
Гаспадыня, мэрам збаяўшыся гэтага, азірнулася на калідор і крыху прычыніла дзьверы.
— Так нечакана?
— Нечакана, Сарафіна Хлёраўна…
— Назусім паедзеце з Пецярбургу?
— Не спадзяюся, каб не вярнуцца. А таму і вас прасіцьму паглядзець за ўсім тым, чаго я не магу з сабою ўзяць… Усё здараецца… гара з гарою не сходзіцца…
— А чалавек з чалавекам заўсёды… Шкада мне вас, Рыгор Міхасевіч… І вы далёка едзеце?
— Ня блізка.
