— А мо’ сытуацыя зьмянілася? — выпрабаваў Рыгор таварыша, чуючы сухасьць у яго запытаньні.
— Го, не… Праходзь у пакой… Я меў досі няпрыемную гутарку ў міністэрстве шляхоў. Погань — толькі нэрвы псуюць… Каб ведаў — нізашто не зайшоў-бы…
— Плюй, калі на гутарцы кончыцца, — падбадзёрыў Рыгор.
— Ды я ўжо ня раз гэта рабіў… Я, ведаеш, чуць на большае не рашыўся. Ужо кулак сьвярбеў па крэтыністай скроні начальніка стала… але, гад, адчуў і зьнік… Ёсьць весткі, што дзевяты атрад пераехаў далей на ўсход, — дакончыў Павал крыху спакайней.
— А, што ты вырашыў ехаць, то не памылішся, — ня даўшы замоўкнуць папярэднім сваім словам, працягнуў ён гутарку далей.
— Доўга думаў… радзіўся… Шкада Пецярбургу… Але ўсё-ж, еду, Павал…
— Рыхтуйся на нядзелю.
— Хоць зараз… Мне ня трэба куфэркаў пакаваць. Стаю — еду… Адно-бы, рупіць…
— Што?
— Не разьмінуцца-б з мацерай… Старая, напэўна, зьбіраецца ў бежанцы — куды-ж ёй накіраваць, як не да сына? Прыедзе, а тут…
— Так, думай… Усё-ткі маці… Хоць можа ў гэтым і хаваецца крыху сантымэнтальнасьці, але то з погляду няпрытомных і наскрозь фальшывых людзей… Я…
— Еду, Павал… Радзь, што трэба мець з сабою…
— Білет, па-першае, а там — што ўпадабаецца…
— Не бяз гэтага-ж…
— У нядзелю тады; а дзесятай гадзіне раніцы будзь на вакзале. Або ня стрэнемся, хіба? Я ўжо свае справы амаль што ўладзіў…
Умовіўшыся наконт паездкі, яны доўгі час правялі ў гутарках на іншыя тэмы і ўжо зусім на змроку выйшлі з готэлю.
На вуліцы яны сустрэлі грамаду маніфэстантаў.
— У чым справа? — абярнуўся Павал да першага стрэчнага.
Той не пасьпеў адказаць, як на іх наскочыў газэтчык і расьпеўна прагукаў:
— Італія абвясьціла вайну «Кайзэру». «Капут Нямчуры». «Напружаныя бойкі на расійска-аўстрыяцкім фронце».
