стрэча на рагу Садовай і Неўскага з Лібаю вырашыла спатканьне з Рыгорам. О, як ён задаволены гэтым!..
— А ты майго лісту не атрымаў?
— Ты мне пісаў?
— Даруй, што запозьнена, усё-ж напісаў табе і чакаў адказу да сёньня…
— Цікава! Дзякую за памяць… Ды што-ж зробіш — ліст, напэўна, мяне не застаў у Смагіне.
— Але цікава, — перабіла ўжо ў Рыгоравым пакоі Ліба: — я неўспадзеўкі ледзь ня зьбіла Паўла з ног: нясуся так і толькі намерылася завярнуць да Анічкавага мосту, як ён зірк на мяне і перагарадзіў дарогу. «Выбачайце», кажа, а я, вылупіўшы вочы, гляджу яму ў твар і, як няпрытомная, заліваюся сьмехам. Ані думкі, што маю неспадзяванку бачыць Паўла. І толькі яго добрая памяць выручыла абоіх… Я ўжо казала яму ў вочы, які ён, сапраўды, стаў красавец!
— Кіньце-э, Ліба, жарты.
— Ня верыце?
— А, бач, задаволены, — пакпіў Рыгор.
Малады, здаровы рогат прайшоў па пакоі…
Яго перабіў асьцярожлівы стук у дзьверы.
Яны змоўклі і настаражыліся.
— Хто там?
— Рыгор Міхасевіч, гэта я, Сарафіна Хлёраўна. Прабачце, на хвілінку. Учора вечарам да вас наведвала вось тая барышня, што ўжо колькі разоў была ў вас з вашым таварышам і… прасіла перадаць — сёньня раніцаю паехала ў Маскву.
— Рыма?
— Хто яе ведае, я-ж імяні ня пытала… Прабачце, Рыгор Міхасевіч.
— Гэта хто такая? — пацікавіўся Памыйка.
— Рупіць? — пасьмяялася Ліба.
— Ды так… Знаёмая майго таварыша. Мо’ памятаеш гэткага, Пятруся?.. Той самы, да якога я прыехаў сюды; ён у Маскве зараз і выпісаў яе туды.
— Ага-а… Гэта я разумею…
— Што-ж тут дзіўнага! — заўважыла Ліба.
— Ніхто ня кажа… Ну, шчасьлівай дарогі!..
— А вось, як будзе з намі?
