— Нявехну, здаецца грае знаёмая асоба…
— ??
— Няйначай… І гутарка, і постаць, і нават манера паваротаў мне дапамінаюць… Гэлю…
— З Рыгі?
— З Сілцоў… Няўжо я абманьваюся?
Рыгор не адцягваў свае ўвагі ад гэтага пытаньня на працягу ўсяго спэктаклю.
Рупясьць хутчэй праверыць сябе падганяла хаду іграньня.
І толькі зарухала ў няроўным сувоі драпястая заслона, каб затуліць сабою зацягнуты спэктакль, як няўкосная прагаліна да выйсьця за сцэну аддзяліла Рыгора ад Сроля і Лібы.
Разьвітальныя воплескі гледачоў, як падзяка артыстам, шчодра расьсеяліся па ўсёй «салі» і паплылі ў густую цемень веснавое ночы.
Апоенныя імі, паважна, лёгкім цугам ішлі за імі артысты, хаваючыся ў імпозантным акружэньні гледачоў.
— Які я, аднак, цудны…
Недавыказанае сумненьне згасла перад пытальным узрокам, накіраваным да Рыгоравага твару маладою жанчыннай.
— Рыгор?!
Знаёмы, а цяпер наяўны Гэлін вокліч рушыў Рыгора з месца.
— Гэля?!.
— А ты адкуль гэта, і чаго?
Як назнарок, гледачы адрэзалі іх ад сьветлае палосы чырвонага праменю, што незатухшыя лямпы кідалі яго ў расхляпешчаныя вароты пажарнае.
Чорны цалун ночы атуліў іх густым змрокам неразгаданай выпадковасьці.
— Хоць-бы на цябе паглядзець, Рыгор! Давай на сьвятло… Чаго хаваешся ад мяне… Хі-ха-а-хх!
Гэліна пруткая рука, яшчэ ня зусім адвыклая ад крутых паваротаў з сярпом ды плугам, сашчапілася з Рыгоравай у локцевым загібе.
Яны павярнуліся ўправа, туды, дзе толькі што ляжала сьвятло, і, зьнячэўку, наткнуліся на дваіх чалавек, чуць ня стукнуўшыся лбамі.
— Выбачайце!
— Рыгор? Ты блудзіш?
