«Чаму-ж такі яна… Не разумею… Здавалася-а…»
Рыгор кінуў узрокам у бок трамвайнай спынкі і ўсьміхнуўся.
Нацянькі да яго ішоў Міхась Камар. Ён ужо бачыў Рыгора і кіўком рукі падаваў якіясьці знакі.
— Чаго заблудзіў у нашы краі? — вітаючыся, запытаў Рыгора.
— Думаеце, цяжка адказаць…
— Сьвята?
— Так. Дазвольце павіншаваць…
— Узаемна. Буйныя галовы! Ха-ха-ха!
— Гэта да чаго?
Камар супакойваючы крутнуў галавою.
— Хадзем да мяне.
Рыгор прамаўчаў.
— Ня маеш ахвоты? Вып’ем шклянку гарбаты. Раскажу навіны. Мы так рэдка з табою бачымся…
— Рэдка, бачыце.
— Ідзем!
Камар узяў Рыгора пад руку і адарваў з месца.
Яны павярнулі ўбок, адкуль толькі што Рыгор вярнуўся.
— У вас многа баставала? — шапнуў на вуха Рыгору Камар.
— Як вам сказаць: чалавек каля двухста… Такарная поўнасьцю і часткова… Так, прынамсі, учора наглядалася… Сёньня нікога не спаткаў… Цэлы дзень… А ў вас?..
Камар сур’ёзна адказаў.
— Ты-ж, браце, павінен зведаць, што я трымаюся зусім інакшага погляду…
— Ці-ж увесь завод думае па-вашаму?
Рыгор адчуваў, што яго забірае настрой зласьлівай упічнасьці і ня думаў, што яна недачасна.
— Калі судзіць па сёнешнім дні, дык яно адпавядае праўдзе.
— Шкода!
— Хэ-хэ-хэ! Я завідую табе, Рыгор.
— За тое я вам — нікаліва.
— Наступнае скажа.
— Ужо бягучае гавора.
— Толькі многія яго гутаркі не разумеюць.
— Вось у гэтым і бяда.
