VII
ЖАЛЕЗНЫ ПЕРАПЛЁТ мосьціку праз Фонтанку. Моцныя гранітныя аправы сьціснулі зялёную ваду халоднымі абоймамі. Направа — зямлячарпалка з паднятым вядром чорнага ілу. Далей — чарада цёмных засмоленых барак. Яшчэ далей, да Чарнышовага мосту, лёгкі адкрыты параходзік разьвівае лохмы сіневатата дыму. Чуць відаць — цёмныя пляны людзей над біламі, між высокіх каменных альтан. Што за выпадак?
Пэўна вось так глядзелі людзі і тады, калі ў чорнае вока палонкі падала Гэля?
Гэля!
Які жудасны шлях — ад Фонтанкі, у анатамічку… Э-э-х!
Надарванае сэрца асірацелага бацькі. Халодныя сьцены роўнадушнага гораду. Глыбіня і незьмярымасьць людзкое трагэдыі.
— Гэля сябар і таварыш.
Зелень пастаўнікоў і белы валь квітучых садоў.
Вёрткасьць і рэзвасьць маладое ласкі.
Жніўныя песьні і бесклапотныя гульні.
Сілцы…
Кінографічнае прамільганьне здарэньняў, прыгод, выпадкаў і шэрагу доўгіх гадоў…
— Муры туляць зьніжанае сонца?
Так, цягне золкім холадам.
На чарзе ледаход…
Што-а? Музыка?
Разухабістай хадою пяцера падвыпіўшых хлапцоў накіроўваюць проста да Рыгора. Буйны гармонік — на размах рук — выцінае «Чудны месяц», далікатна змаўкаючы на вярхох людзкіх утораў. Каля мосту — спынка.
— На Пад’ячаскую! — крыкнуў адзін і пяцера сьпін засланілі ад Рыгора прагляд наперад.
Ён ускорыў хаду, абагнаў вясёлую кампанію і схаваўся ў браме пяціпавярховага шэрага будынку.
Не абмыліцца-б.
Ну, усё-ж яна жыве ня дзе іначай, як тут. Потым, вось, усходамі — этаж…
Рыгор пільна разглядваў нумаркі над дзьвярыма, паднімаючыся ўгору.
