Рыгор пільна сачыў за сцэнай, але публіка раз ад разу адцягвала яго ўвагу на сябе. Ігра, здавалася яму, была добра наладжанай, дапасаванай.
Ён з увагай сачыў за разьвіцьцём п’есы. Яе просты, незамыславаты сюжэт компэнсаваўся для Рыгора асалодаю напеўных дыялёгаў.
Ужо набліжаўся антракт, калі яго настарожанасьць прарвала знаёмая гутарка новага пэрсоналу на сцэне. Гэта гутарка належала артыстцы, што грала ролю нявехны.
Ён натужыў сваю памяць і атрымаў пацьверджаньне знаёмасьці ў характары яе знадворных рысаў. Ён зьдзівіўся: як тое можа быць, каб на сцэне чакала яго неспадзяванка?
Заслона важна пала на падлогу, і яе стук зьліўся з словамі Рыгора, накіраванымі да Лібы і Сроля:
— Я прайду за кулісы, а вы пачакайце мяне тут…
На яго пытальна паглядзелі з абодвух бакоў.
— За кулісы-і? — прагучэла ў Рыгора над вухам. І чэцьвера вачэй перакрыжавалі яго пытальнымі ўзрокамі.
Бляск гэтых узрокаў, аднак, ня стрымаў Рыгора, і толькі супакойваючы мах рукі правёў паветраную рысу перад вачмі яго суседзяў.
Праз хвіліну, ня болей, Рыгорава постаць зьнікла ў натоўпе шумлівых гледачоў, што густою сьцяною адрэзалі сцэну ад салі.
Паўторны ўздым заслоны прадстаўляў перад імі зьдзіўленых нечаканым посьпехам артыстаў.
Тая, чый голас і чыя постаць прыцягнула Рыгора да сцэны, ажно трэці раз з часу сканчэньня дзеі прадэмонстравала перад неўгамоннай саляй.
Яна, напэўна, не пасьпела пакінуць сцэны, з пукам кветак у руках, калі першы сыгнал абвясьціў пра набліжэньне другое дзеі.
Густы трупцявы гук званка справадзіў Рыгора назад на яго месца.
— Чаго ты там ня бачыў? — пацікавіўся Сроль.
Расчырванелы Рыгораў твар таіў у сябе лёгкае нездаваленьне. Адчуваючы гэта, Ліба чакала яго адказу.
— Ёсьць справа.
— За кулісамі?
— Уявеце сабе, што так, за кулісамі…
— Вось гэта нумар…
