па вучастках, дапытваў і вось… змардаваным прыйшоў у бежанскі комітэт, а я дамоў. «Што я скажу яе мацеры?» — пытае.
— Так, што стары скажа сваёй жонцы пра загубленую дачку?
Усе ўтраіх, мэрам-бы згаворана, спыніліся ў гутарцы, прыпёртыя шчыльна да зададзенага Рыгорам пытаньня: што стары скажа сваёй жонцы пра загубленую дачку?
— Аднак, таварышы, — перабіў Якаў Гіс: — «Мертвый в гробе мирно спи, жизнью пользуйся живуший». Мы ня сышліся на памінкі, хоць і блізкага Рыгору чалавека.
— Сапраўды, — падмацаваў Анікей. — Перад намі першае мая і зьвязаныя з ім заданьні.
— Вы прынесьлі іх разьвязаньне?
— Мы прыйшлі, каб абгаварыць гэта.
— Я вельмі здаволены.
Яны чынна ўселіся каля стала, як сваякі, і прыняліся за абгавор сьвяткаваньня першага мая. Рыгор хутка забыў пра мінорны настрой, справодзіўшы яго праз увесь дзень, і горача аддаўся абароне дэмонстрацыйнага выступленьня ў дзень рабочага сьвята. Ён ня браў у разьлік некаторых ахалоджваючых разважаньняў Якава Гіса і не згаджаўся з Анікеевай орыентацыяй на іншыя мерапрыемствы.
— Дык што-ж, нарэшце, па-вашаму павінна быць? — нецярпліва пытаў ён.
— Я думаю, што ваш завод знойдзе выйсьце для гэтага… — нявыразнаю формулаю адказаў Якаў Гіс.
— Ты заўсёды калываешся між двух крэсел, Якаў. Я прыпамінаю Рыгу, і мне яскрава відаць твая нерашучасьць…
— Усё-ж мы мусім улічаць розныя вынікі, якія магчымуць атрымацца ад таго, ці іншага накіраваньня нашай тактыкі, — казаў Анікей.
— Цябе палохае студзеньская ізоляванасьць?
— Да чаго гэтыя папрокі. Я ніколі не аставаўся ззаду і зараз…
— Дык пашто непатрэбныя развагі?
Якаў Гіс пачуў сябе на нейкі час выпхнутым з каляіны, па якой пайшла спрэчка паміж Рыгорам і Анікеем.
— Я думаю, што кожны з нас за плёньнейшыя вынікі сьвяткаваньня, — унёс ён саламонаўскае рашэньне для прадстаячых і абгаворваных пытаньняў.
