— Заняты нечым.
Якаў Гіс паглядзеўся ў люстэрка, яшчэ раз паправіў косы на галаве і хапіў са стала газэту.
— Шукаеш у газэце? — пажартаваў Анікей.
— Чаго добрага, магчыма і натраплю, — адказаў уверана Якаў Гіс.
— Клапатлівы — ня ўмеру. Напэўна недзе некаму пасабляе, або…
— Другі доктар Гааз…
Абое ўголас расьсямяяліся.
— Ну, пры чым-жа мы?
Якаў Гіс сарваўся з месца і прашнураваў па пакоі.
— Магчыма… — выказаў ён і настаражыўся.
— Ідзе?
Анікей прачыніў дзьверы.
Да іх данеслася гутарка паміж Рыгорам і гаспадыняй.
— Нарэшце!
Рыгор нявыразным узрокам спыніўся на Якаве Гісе.
— Дзівішся, што без запросін ачуўся ў тваёй абіцелі? — пераняў той.
— …Я маю да цябе інтарэс. Інтэрас, да гэтага, пільны, а між тым, ужо каля гадзіны мы цябе чакаем. Нязваныя госьці і нядбайны гаспадар…
Рыгор пасьпешна распрануўся і падышоў да сьценкі, у якой выдзяляўся рог печы.
— Так, — пасьля хвіліннае маўчанкі вымавіў ён. — Інтарэсы… Ужо гэткі інтарэс, які я меў толькі што, не пажаданы для нікога…
Ён апусьціў галаву.
— У чым справа? — зьдзіўлена паглядзелі на яго таварышы.
— Справа?
Рыгор падышоў да стала, узяў Гэліна пісьмо і прачытаў з яго апошніх некалькі сказаў.
— Зямлячка. Дзяўчына, з якою ў мяне зьвязана многа агульных перажываньняў. Загінула, як аднадзенны матылёк. А зараз вось зьявіўся бацька; плача, надрываецца; пакажы яму магілу. Бедны — ён ня ведае, што самагубца папала ў унівэрсытэцкую анатомку і там… на прудах людзкіх цел у лядоўні чакае доктарскага скальпэлю… Ці-ж раскажаш старому? Ён хадзіў з паўдня
