Ні Анікей, ні Якаў ня далі на гэта ніякага адказу.
Аднак, у далейшых абгаворах усе трое сышліся на тым, каб увязаць форму выступленьня з выяўленым на заводах перадсьвятным настроем рабочых. Гэткае рашэньне, разам з тым, астудзіла выбухнуўшую навостранасьць у іх гутарках. Якаў Гіс завёў мэлёдыю варшавянкі, а Рыгор дбайліва зьбегаў да гаспадыні і папрасіў у яе нагрэць гарбаты.
Паступова Рыгораў пакой напоўніўся ціхім харавым пяяньнем рэволюцыйных сьпеваў. Стаўшы ў колка, усе трое з рашучымі махамі рук, з рытмічным патоптваньнем ног, поўныя натхненьня, зьлівалі сваю ваяцкую рашучасьць у моцных словах прызыўнае песьні. Уласьцівая ёй сіла ўздыму і захапленьня няўпрыкмет падвышала настрой сьпевакоў, раздавала іх грудзі і гучніла галасы. Ужо калыханьне паветра пачало біцца ў шыбы акна і прасочвацца ў шчыліну непрачыненых дзьвярэй, калі моцны голас Сарафіны Хлёраўны варваўся ў пакой і абарваў пяяньне.
— Што вы, Рыгор Міхасевіч, што вы? Пад вокнамі тупаюць гарадавікі, а вы маніфэстацыю разьвялі. Я не магу вам гэтага дазволіць, я ня мушу праз вас рызыкаваць сваім спакоем, Рыгор Міхасевіч…
Расчырвоненая ні то ад злосьці, ні то з перапуду гаспадыня ўбегла ў пакой, хутка паставіла на стале гарбатнік і моўчкі выбегла з пакою.
Якаў Гіс правёў яе квапнай капіроўкай нэрвовае хады і зачыніў дзьверы.
Але не пасьпелі яны падысьці да стала, як гаспадынін голас ізноў адцягнуў на сябе іхнюю ўвагу.
Рыгор выбег з пакою і ўголас прагукаў:
— Пя-атрусь, браток, хіба-ж ты?.. Заходзьце… Рыма… Знаёмцеся…
Пяцёра чалавек рабілі Рыгораў пакой цесным і поўным. Забітых у сьцену цьвікоў не хапала для адзежы, стол сваім памерам не даваў месца для пяці крэсел, каб і былі яны ў пакоі.
Але задаволенасьць гасьцей, выразна адзначаная на Рыгоравым разьвяселеным твары, раздавала сьцены пакою, робячы яго сьветлым і прасторным.
