— Так-так, ваша імя я ведаю. Мне Сроль многа разоў дапамінаў пра вас… Ды ён вас шануе! У яго вачох — вы ідэальны чалавек… Ён хваліць вас заўсёды… І я так рада, што з вамі спаткалася!.. Ды яшчэ гэтак цікава спаткалася…
— Дазвольце мне зваць па фаміліі… Эдаецца Крамнік, калі ня мыляюся?
— Так, Ліба Крамнік… Але скажэце мне…
— Гэта пасьля, а цяпер…
З-за рагавое хаты прагучэў рэзкі воклік: ні то хтосьці каго зваў, ні то проста, займа здароў, нехта пракрычаў. Іх гутарка спынілася.
Ліба знаходзілася пад уражаньнем спатканьня з Рыгорам, пра якога раней многа наслухалася, і які, дзякуючы гэтаму, мэрам-бы астудзіў яе нядаўнюю рэзкасьць. Але яна адчувала тое пачуцьцё ўміленьня, якое яе местачковая непасрэднасьць абудзіла ў Рыгору.
Рыгору не хацелася думаць пра заўтрашнія захады наконт працы — спакой вясеньняе ночы апойваў яго асалодаю новага знаёмства. Гэта казытала яго істоту, засьцілаючы мяккаю ўтульнаю ўслонаю жорсткія хвіліны нядаўніх перажыткаў.
— Прыйшлі, — паведаміла Ліба.
— Можа яшчэ рана? — запытаў Рыгор.
Запытаў назнарок, бо было відаць, што спэктакль яшчэ не пачаўся. Пра гэта сьведчылі гурткі людзей, што стаялі перад варотамі будынку, шолам, крыкі дзяцей; сьведчылі няпрычыненыя вароты, з якіх выплывала шырокая паласа сьвятла. Але разам з гэтым чуўся ў пажарнай перапеў музычных зыкаў: музыкі наладжвалі інструманты. Пачатак спэктаклю набліжаўся.
— А ці нас месцы не разлучаць? — пажартаваў Рыгор.
— У мяне дзесятага раду — хто будзе глядзець!
— Вы дазволіце сесьці побач?
— Які вы, Рыгор… Калі ласка! Абы не мяшала вам!
Яна хацела яшчэ нешта сказаць, але яе паклікалі:
— Ліба!
— А, гэта ты, Сроль? Прабірайся сюды…
Праз хвіліну Сроль стаяў каля іх.
— Што так запазьніліся, — пытаў ён.
— Чаму, яшчэ-ж не пачыналася, — адказала Ліба.
