Бацька правёў дачку незразумелымі Рыгору мораламі.
— Я ведаю, не клапацецеся, — адказала яна.
Рыгор памаўчаў, пакуль сыйшлі з ганку, пасьля праказаў:
— Бацька непакоіцца?
— Ці-ж патураць яму? — адмахнулася дзяўчына.
Каб адцягнуць яе ўвагу ад гутаркі з бацькам, Рыгор перамяніў тэму:
— Я чакаў тут аднаго таварыша. Выпадкам стрэўся — але нешта ён не зайшоў.
— З таварышам спаткаліся? Я бо гляджу, што вы і абед замарозілі… Гэта ўдачліва. Вы, пэўна, тутка бывалі ўжо калі кольвечы?
— Прызнацца, не. І не спадзяваўся быць, а вось таварыш найшоўся.
— Цікава, хто такі!? Я-ж тутка ўсіх ведаю.
— Ёсьць гэткі…
— Вы робіце з гэтага сакрэт?
— Ніякага, паверце. Тым болей, што мой знаёмы цікавы і для вас.
— Што-о вы, сапраўды?.. Хто-ж бы ён быў?
Дзяўчына настаражылася і з узмоцненай цікавасьцю чакала Рыгоравага паведамленьня.
— Вы знарок? — не дачакалася яна.
— Я жартаў ня люблю, калі яшчэ ды пры першым знаёмстве.
— Кажэце каму ды ня мне.
— А вам вельмі цікава?
— Прашу.
— Вы Сроля Рэзьніка чулі?
— Ласьне ён вам знаёмы? — з зацягам праказала дзяўчына.
— Ня верыце?
— Ня маю падставы… Але…
Яна крыху памаўчала і няўверана папрасіла Рыгора:
— Даруйце, як-жа вас зваць?
— Рыгор Нязвычны…
— Гэта-а вы, Рыгор Нязвычны?
Дзяўчына акінула Рыгора ўзрокам з галавы да ног, мэрам-бы запэўняючыся ў яго словах:
— Пры вас, ён самы… Чаму так дзівіцеся гэтаму, цікава?
