Будучы ў Гэлі перад новым годам, яму ня ўспала на думку заўважыць месца і будынак, у якім яе «кватэра». Тады ўсё неяк сталася нечакана і дзіўна, што, каб і хацеў разглядзецца чалавек, то ня мог-бы гэтага зрабіць.
Роўная сьцяна будынку на ўвесь квартал. Падобныя адна да другой лёхі пад жалезнымі брамамі. У прачыненых варотцах глядзяцца калодзежы цесных двароў. Сярод іх, бязумоўна, і той, якім правяла яго Гэля да сябе. Але каторы? Рыгор прыпомніў, што гэта мэрам-бы ў першым ад Вазьнясенскага, проспэкт у квартале з левага боку, калі накіроўвацца да Нікольскага рынку. На адгон некалькіх дамоў ад Аляксандраўскіх радоў. Хоць-бы адна прымета асталася ў яго памяці — дык не.
Ён навугад пачаў заглядаць у двары. Пройдзе у варотцы, азірне навакола і далей.
На чацьвертым захадзе ён угледзіў найболей падабенства да таго, чаго шукаў. Заўважанае выйсьце ў бакавы засмуглены будынак пацягнула яго да сябе.
Усходы аднавілі памятны выгляд, — можна было расьсеяць сумненьне.
Каля абшарпанае абіўкі дзьвярэй Рыгор спыніўся і пазваніў. Чамусьці марудзілі адчыняць. Ён паўтарыў званок і праз хвіліну ўгледзіў праз вузенькую шчылінку знаёмы адрэз запамятаванага твару гаспадыні.
— Вам каго?
— Гэля Сідараўна дома?
Гарылаў твар гаспадыні зрабіў мэханічны поверт убакі і з гары ўніз; сьледам выкаціліся з яе абвіслых, набрынялых губ недаверныя запытаньні:
— Вам яна патрэбна? А па якой справе?
— Я згаварыўся з ёю сустрэцца сёньні.
Гаспадыня бразнула крукам і ўпусьціла Рыгора ў кватэру. Паўторны бразг запёр зачыненыя за Рыгорам дзьверы.
Не запальваючы сьвятла, жанчына правяла яго цёмным калідорам да якіхсьці дзьвярэй, адчыніла іх і праказала:
— Прашу заходзіць.
Па ўсім абсталяваньні пакою, якое кінулася Рыгору ў вочы, відаць было, што гэта рэзыдэнцыя самое гаспадыні.
— Сядайце-э, — мякка выказала яна, засунуўшы засаўку ў дзьвярах.
