— Гэта з бежанскага комітэту. Жывы чалавек — як клубок, так і круціцца.
Сыгналы да другое дзеі перабілі іх гутарку.
— Будам рабіць вывады пазьней! — праказаў Анікей, ідучы на сваё месца.
Рыгор у думках вярнуўся да Гэлі. Было ясна, што яе няма і ня будзе. Было таксама ясным, што Гэля ня мела да спектаклю жаднага дачыненьня. Адгэтуль выходзіла, што нельга было паверыць усёй яе гісторыі з прыездам у Пецярбург, з наведваньнем бежанскага комітэту. Гэліна гісторыя бадай што развівалася зусім іншымі шляхамі. Ці-ж можна верыць, каб яна пакінула сваю яму і пайшла на працу?
Рыгор з-за думак пра Гэлю малаўважна праглядзеў канчатак п’есы. Ён ня мог нічога адказаць Анікею, які хваліў артыстаў, «выразна зарэкомэндаваўшых сябе ў ігры».
— Мяне цікавіць, болей усяго, той прыбытак ад спэктаклю, які мае пайсьці на дапамогу ўцекачом! — адказаў Рыгор.
— Так, гэта асноўнае пытаньне, — згадзіўся Анікей.
— Гэта пытаньне, над якім доўга прыдзецца думаць… Калі мне ўспамінаюцца жудасныя апавяданьні сівабародага дзядзькі…
Анікей разьняў губы, каб выказаць таварышу сваю спагаду, як ківок рукі таго-ж кароценькага чалавека павярнуў іх абоіх управа.
— Я папрашу вас, прымеце ўдзел у скарбоначным зборы… Хоць дзесяць рублёў, — усё-ж дапамюга…
— Я вельмі ахвотна пасоблю, калі гэта трэба лічыць за дапамогу, — адказаў Анікей.
Яны схаваліся ў суседнім пакоі.
У залі пачыналіся скокі і медныя гукі оркестру зьліваліся з бразгам медзякоў у пустыя скарбонкі.
X
НА РАГУ ВАЗЬНЯСЕНСКАГА проспэкту і Садовай вуліцы Рыгор зьлез з трамваю і пайшоў напрамкам да Нікольскага рынку. Ён помніў, што дзесьці між гэтымі двума пунктамі, у адным з шэрых нявысокіх будынкаў жыве Гэля. Ён пільна разглядаў форму дамоў і асабліва строй іх варот, але ні на водным ня мог спыніцца.
