Ён прачыніў вузкія дзьверцы за кулісы і паглядзеў на груды складзеных дэкорацый і рэквізыту. Гутарка ішла дзесьці на сцэне, дзе сьпешна гатовіліся да пачатку спэктаклю.
Рыгор палічыў няёмкім праходізць за сцэну і зачыніў дзьверы. У гэты момант каля яго апынуўся той самы кароценькі вёрткі чалавек, якога ён першы раз сустрэў у бежанскім комітэце. Хапіўшы Рыгора за руку, ён гасьцінна прывітаўся і запытаў:
— Вы кагосьці шукаеце?
— Так, мне хацелася-б знаць, ці ня прымае ўдзелу ў спэктаклі Гэля Пералаз?
— Гэля Пералаз? — перапытаў кароценькі чалавек: — Ня памятую такое. А ў тым, я запытаю, пачакайце-э.
Кароценькі чалавек шмыгнуў за кулісы. І яшчэ не пасьпеў ён зачыніць за сабою дзьверы, як пачуўся трохкратны званок. Шугнуўшая з фойэ публіка застукала крэсламі, загудзела навакола яго, замятусілася. Рыгор ня мог ужо стаяць на праходзе і сам накіраваў між радоў крэслаў.
І толькі ён трапіў на сваё месца, як сьвятло пагасла.
Рыгор з зацікеўленасьцю глядзеў на сцэну і не заўважыў, як падасьпеў антракт і зычны гул воплескаў напоўніў асьветленую залю.
Рыгор ухмыляўся, азіраючыся наўкола.
— Цікавішся? — перабілі яго ззаду.
Ён аглянуўся і ўбачыў Анікея.
— А я да цябе заяжджаў, ды ты ўжо пайшоў.
— Не дачакаўся.
— Угаварваў жонку і запазьніўся. Пайшла ў Народны дом, а я…
Абое намерыліся пакінуць месцы, калі да іх падышоў кароценькі чалавек, ужо знаёмы Рыгору.
— Ну, як пачатак? — з цікавасьцю запытаў ён.
— Добра, — адказаў Рыгор.
— Бачыце, у Пецярбурзе вельмі цяжка што-кольвечы наладзіць. Б’ешся, б’ешся, пакуль нойдзеш людзей, пакуль організуеш. А, між тым, патрэба ёсьць… Спробы, бачыце…
Кароценькі чалавек не дагаварыў, як яго пазвалі ў фойэ. Адыходзячы ад іх, ён дакончываў гутарку швыдкімі размахамі рукі.
