І ўчора я мусіў вярнуць каля дзесяці білетаў не праданымі. Ці чуў ты?
Пятрусь зьдзіўлена пацяў плячыма.
— А ад мяне купілі-б, думаеш?
— Усё-ж бы… Аднаму, другому знаёмаму і дзесятак…
— Гэта малая дапамога. Ды мне, ведаеш, нязручна ўсюды хадзіць, пакуль яшчэ ня ўладзіў са сваімі справамі.
— А хіба-ж яшчэ ня ўладзіў?
— Згадзіся, што не. На Воздухаплавацельным — цяжка ўстроіцца… І я ўжо намерыўся ехаць у Маскву…
— У Маскву?!
Рыгор вытарашчыў вочы.
— Так, браце, іначай ня выходзіць.
— Дык мне жадаеш аднаму аставацца?
— Як таго не шкада, а даводзіцца. Я з гэтае прычыны і зайшоў да цябе, Рыгор. Прапануюць месца ў Народным банку і мне думаецца, што гэта праца якраз для маіх разгойданых нэрваў… Там-жа ўладзіцца і з пашпартам. А з білетамі… Так, я мушу гэта — але што значыць праданых пара білетаў…
— Вось не чакаў я таго! Гм! Шкада, шкада, Пятрусь, мне расставацца з табою. Ды, прынамсі, на колькі — нічога пэўнага ня скажаш? А ў наш час — кожны дзень за год, і хто ведае… Зразумела, што продажам білетаў мала дапаможаш.
Далей яны пакінулі гутарку пра спэктакль і заняліся абгаворам Пятрусёвых спраў.
— Так, хто ведае… Думалася яно так, а выходзіць… — шкадаваў Пятрусь.
— І нельга зьмяніць?
— Дзе-ж ты бачыў… Ды ці варт! Я ўжо думаў пра гэта і рашыў… Я напішу табе — толькі зьлезу з цягніка. Ну, вось, прасіў-бы цябе, браце, аднаго…
— А менавіта?..
— Ты не забывай адпісваць на мае лісты.
— Што ты выдумаў! Ласьне можна дапусьціць. Усё-ж і ў Маскве не забудзь пра бежанцаў…
У гэты момант за дзьвярыма некалькі разоў пераказалі Рыгорава імя. Чыйсьці невядомы, басысты голас зычна гудзеў у пустым калідоры кватэры. Хлопцы прыслухаліся. Пятрусь пасьпешна стаў апранацца.
— Ты куды гэта?
