Цемнаваты калідор сьмярдзеў дымам і якімсьці кіслым пахам. За дзьвярыма ў пярэднім пакоі ішла гучная размова. Ён пастукаў і, не чакаючы адказу, увайшоў.
Пры шырокім заваленым папкамі і сьпісаным паперай стале стаяла двое мужчын; адзін з іх кароценькі ў шэрага колеру жукетцы, з памурзаным каўнерчыкам пад ёю, жывы, рухавы, з ласкава бегаючымі ўзрокамі, раптам павярнуўся да Рыгора:
— Вы па справах комітэту?
Другі мужчына, крыху вышэйшы ад першага, з падобнымі да першага жоўтымі вусамі, з лапінкаю францускае бародкі і сінім колерам вачэй, ну ўжо сутулы зьлёгку, дабрадушна ўхмыляўся.
— Напэўна за білетамі?
Першы спрытна разгортваў перад Рыгорам зялёную афішу з чорнымі надпісамі програмы.
СПЭКТАКЛЬ У ЗАЛІ «ПОЛЛАК» — НЯДЗЕЛЯ… |
— На карысьць бежанцаў.
— Для мяне цікава, на колькі ім комітэт пасабляе?
Другі мужчына незадаволена пакруціў галавою.
— Крошкі адны, крошкі… А гора, а бяды — акіян, акіян… Кідаемся ва ўсе бакі, хапаемся за ўсё, што можна… Вось ладзім спэктакль… Самі не пасобім сабе — хто-ж паклапатуе за нас? Вы два білеты возьмеце?
— Ты запрасі чалавека, Бронісь, няхай распаўсюдзіць білетаў з дваццаць, — парадзіў другі мужчына.
Кароценькі дастаў з кішэні білетную кніжку і падаў яе Рыгору.
— Ваша фамілія і адрас?
Рыгор сказаў.
Кароценькі запісаў на маленькім кавалачку паперы, які тут-жа схаваў у бакавую кішэню.
Рыгор даў згоду і ўжо адчыніў дзьверы, як яму ўспала думка пра Гэлю.
— Будзьце ласкавы, — абярнуўся ён да абодвух мужчын: — Ці ня ведама вам, часамі, наконт складу ўдзельнікаў спэктаклю? Сярод іх няма, выпадкова, аднэй дзяўчыны, Гэлі Пералаз — імем і фаміліяй?
