двух мыльніцах, другі — на драўлянай назе. Абое глядзелі ў шырокую сьветлую шыбу кніжнае вітрыны.
— Вы хочаце ў мяне чаго-кольвечы запытаць? — праказаў Рыгор да сястры.
Тая адвяла ад яго вочы і зрабіла намер ісьці, але раптам адказала:
— Мне здаецца, што я вас дзесьці бачыла.
— Магчыма, толькі…
У момант незнаёмая сястра выявіла ў Рыгоравым ваччу многа знаёмых рысак, дапомніўшы яму маладую смагінскую карчмарку.
— Ці ня былі вы толькі ў Смагіне?
— Ліба?
Яны прывіталіся, ня веруючы адно другому.
— Але вы знаеце, што мне надовечы пра вас казалі, пахваліўся Рыгор.
— Правізарша? Ну, вы-ж успаміналі мяне, скажэце, хоць раз?
— Я вельмі быў узрадаваны, калі пачуў пра вас і калі атрымаў ваш уклон… Ці мо яго мне ўплялі ў комплімэнт і я дарэмна тут…
— Ужо нават заўтрашнім днём я варвалася-б у ваш пакой… Вось гэта ваш адрас…
Яна паказала на радыкюль.
— Мне казалі, але, паверыце, я ніяк ня мог здагадацца, што вы — сястра. Я губіўся ў дагадках і каб мне падказалі, што вы ачуліся ёю…
— Чаму, дрэнная справа?
— Ня тое, зусім, Ліба. Ну, я…
— Вы ня ўлічваеце, Рыгор, аднаго… Маё-ж званьне мне дае правы тупаць вось па гэтым тротуары… Гэта — ад Смагіна… Смагіна!? Ды дзе ўжо ён, той Смагін… О, Рыгор! Я вам хачу пераказаць цэлую эпопею, крывавую эпопею нашага мястэчка.
— Сястрыца! — пазваў яе ранены на мыльніцах: — пойдам паціхай, холадна.
Ліба адвярнулася ад Рыгора і штосьці праказала раненаму.
— Мне вельмі хочацца пагутарыць з вамі, ну, бачыце, зусім няма часу. Даруйце ўжо, калі-кольвечы…
— А вы-ж зьбіраліся заўтра, як быццам бы… — запытаў Рыгор.
