Калі-б яшчэ адбылося падобнае і ў іншых раёнах гораду, тады…
Яму захацелася наведаць Маскоўскую заставу.
Няўжо яны адны?
Праз паўгадзіны Рыгор ужо ехаў напрамкам да Неўскага. Ехаў і наглядаў у акно вагона за вулічным рухам. Прыслухоўваўся да гутарак пасажыраў — ціха; ніякіх водгукаў на дзевятае студзеня. Было ясна — чуткі пра іх дэманстрацыю не данясьліся ў буржуазны асяродак сталіцы.
Рыгор купіў сьвежую, толькі што вышаўшую вячорку. Абеглым узрокам прабег па яшчэ незасохшых радкох чатырох страніц зьместу — пуста. Напэўна газэта не пасьпела надрукаваць і пакінула назаўтра. А можа?..
Карцела хутчэй, яшчэ засьветла дабрацца ў намечанае месца. Бадай што яны адны адгукнуліся на дзевятае студзеня, і зразумела…
Рыгораву думку перабіла раптоўная спынка трамваю.
— У чым справа?
— Папсаваліся правады і перарваўся ток.
Разам з публікаю Рыгор пакінуў вагон і ачуўся ў нерашучасьці, як быць — дабірацца да Маскоўскае заставы, ці перавырашыць гэта пытаньне. Ён схіляўся да апошняга, хоць яму не хацелася адмяняць свой ранейшы намер.
З нявыразнаю думкаю ён пайшоў у бок Неўскага, азіраючыся на трамвай.
Ужо ён быў ад проспэкту на адгоне ня болей пяці сажняў, калі насустрач яму паказалася грамадка раненых ў справоджаньні двух сясьцёр. Рыгору раптам успомнілася гутарка з Рымаю пра яго знаёмую сястру.
«А можа стацца, што?..»
Ён пасьмяяўся о гэтых сваіх думак і адвярнуўся да акна кніжнае вітрыны.
Пярэстыя вокладкі новых кніжак замігалі ў яго ваччу. Заварушылася нейкая асабліва вострая прагнасьць мець іх у сябе і запойна, засаб перачытаць да аднае. Вечар у вечар, адкінуўшы шэраг іншых заняткаў, сесьці ад шостае гадзіны дня і…
Лёгкі штуршок прымусіў яго азірнуцца направа. На Рыгора з пракольваючай пільнасьцю ўзіралася адна з сясьцёр, што праводзілі раненых. Пазадзе яе стаяла двое калек-салдат — адзін на
