Нельга было ня дзівіцца спрыту і ёмкасьці гэтага таварыша.
Толькі-б, чаго-нядобрага, яго ніхто не западозрыў.
Рыгоравы вочы ня спускалі ўзрокаў з куткавога стала. Спакойная міна Анікея казала за бясьпеку. Рыгор пераканаецца, калі стане пасьля абеду поруч з Анікеем за станкі…
А зараз…
Пакінуўшы харчэўню, Рыгор сустрэў на вуліцы патруль гарадавых. Яны тапталіся каля варотаў заводу, праводзячы кожнага, хто ў іх ваходзіў. Шнурок рабочых паважна цягнуўся між іх шулаватых фігур, як нібы-та той. Рыгор прайшоў з другімі. Прайшоў, ганорней і гардзялівей іншых, і пачуў нявыразны сказ па сваім адрасе. Але не азірнуўся, бо праз трох чалавек ішоў і Анікей. Успомнілася здарэньне ў піўнушцы на Выбарскай шашы — жыцьцё багата на розныя фокусы і сьмікалкі!
«Цені забітых трывожаць тыранаў!»
Зыкі станкоў заглушалі перамову Рыгора з Анікеем да канца дня.
На разьвітаньні Рыгор моцна паціснуў Анікееву руку і з ранішнім настроем пайшоў на кватэру.
Хрусткі сьнег сьпяваў у яго пад нагамі.
Дзевятае студзеня?
— Дзевятае студзеня.
Празрыстая палоска бадзёрых адчуваньняў цягнулася перад ім усьцяж сямі наступных дзён.
«Цені забітых трывожаць тыранаў!»
— Чакайце, на хвілінку.
Рыгора наганяла Рыма. Ён пазнаў яе на адгоне каля двух сажняў і ўхмыльнуўся:
— Ізноў мы з вамі стрэліся на тым-жа месцы.
— Можа прымха?
— Я вас заўважыла і думаю, што вы мяне таксама… усё-ж, аднак, прайшлі — і не ўшманкі.
— Убачайце, я вас не заўважыў, даю слова.
— А я вам магу паклон перадаць…
— Можа?
— Ну, як вам здаецца?
— Гублюся, ведаеце, у дагадках…
— Я выпадкова зусім стрэлася з аднэй вашай знаёмаю. Яна сястрою зараз.
— Ганна? — нечакана для сябе самога праказаў Рыгор.
