— Брунэтка такая, стройная і сымпатычная…
— Вы ня кламіце?
— З якогасьці мястэчка, казала. Разгаварыліся і яна мне давай апісваць вас… Я, прызнацца, дала ёй ваш адрас.
Гэта канчаткова зьбіла Рыгора ў яго дагадках, і ён абмежаваўся тым, што падзякаваў Рыму.
— Але гэта між іншымі — прамовіла яна, рушыўшы з месца: — я, уласна кажучы, хацела запытаць вас, ці ня чулі вы пра Пятруся?
Няведаньне Рымы яго зьдзівіла.
— Хіба-ж вы ня чулі? — запытаў ён.
— Ведаеце, нічагуткі. Наведаць ўсё не зьбяруся, а ад яго жаднае чуткі.
— Тады я вас абрадую — Пятрусь учора заходзіў да мяне; яго выпусьцілі і… высылаюць…
Рыма, як ішла, так раптам спынілася.
— І ня даў мне знаць!
У яе словах пачуўся жорсткі папрок Пятрусю.
— Ён, напэўна, не пасьпеў яшчэ гэтага зрабіць, Рыма. Дрэннага ня думайце-э…
Рыма моўчкі ішла побач Рыгора, правяраючы ісьціну яго завярэньняў. Рыгор шкадаваў яе перабіваць.
Абое ня прыкмецілі, як іх нагналі чыесьці скрыпучыя крокі.
— Выбачайце! — нечакана даняслося да іх.
Яны збочылі з тротуару. Абмінуўшы іх, паглядзеў назад. — Рыгору ёкнула ў нутру — знаёмы? — мігнула няўвераная думка. І ён цішком пазваў.
— Пятрусь?
— Хто гэта?
— Я, Рыгор. Ты куды?
— Я…
Пятрусь зрабіў некалькі крокаў.
— Думаю да Рымы…
— Ха-ха-ха! — засьмяялася тая, ня могучы ўтрымацца ад нечаканасьці:
— Здароў!
— Рыма?
За маўчанкай, якая надышла пасьля гэтага, Рыгор разьвітаўся і з Пятрусём і з Рымаю і ўскоранай хадою пайшоў да сябе.
Рыма з Пятрусём павярнулі назад.
