Рыгор пасьпяшыў. Ясна. Адміністрацыя ня дрэме — на варотах абвестка. Папярэджаньне? Так. Надыход дзевятага студзеня.
«Па горадзе ходзяць упартыя чуткі, што на дзевятае студзеня гатовяцца выступленьні. Праступныя асобы шнайдараць па прадпрыемствах Пецярбургу і ўносяць смутак у голавы трэзвага і патрыотычна настроеных рабочых… Папераджаецца, што ўсе, хто будзе заўважаны ў праступнай агітацыі…».
На Рыгоравым плячы лягла чыясьці рука; ён аглянуўся.
— Бачыш, во? Здароў!
То быў Анікей.
Яны аддзяліліся ад грамадкі і прайшлі ў завод.
— Гатовяцца.
— Былі дурныя, каб сядзелі склаўшы рукі.
На заводзе жыва абгаварвалася абвестка.
Дзевятае студзеня набывала ўсё большай выразнасьці і глыбейшага значэньня. Яксьці вяла пачыналася праца і асьцярожліва вярцеліся станкі.
Рыгор пачуў, што ў ім згінула нядаўняя хэньць завіхнуцца пры рабоце. На каго — навошта? Якая карысьць, калі з-пад яго рук выйдзе пара лішніх каробак для знарадаў?
Ён пахвільна перакідаўся словамі і сказамі з Анікеем.
Да абеду яны пасьпелі расказаць адзін другому пра ўсё чутое імі за мінулы дзень.
У абед на заводзе атрымалася неспадзяванае здарэньне. У майстэрнях і на дзядзінцы зьявіліся проклямацыі. З прагнай цікавасьцю накінуліся на іх рабочыя, і гурткамі, па некалькі чалавек, узасос перачытвалі даўгія палоскі тэксту. Адміністрацыя нашарохана насілася па майстэрнях заводу, выяжджала ў горад і варочалася назад. Падазроней глядзеў вартавы на выходзіўшых рабочых і пільна сачыў за вяртаўшымі на завод.
Рыгор задаволена азіраўся па бакох, выяўляючы настрой рабочых. У надышоўшай настарожанасьці ён углядаў нараджэньне доўгажаданых падзей. Новы год — суліў новае. Пра яго гудзелі станкі, сьпявалі шасьцярні. Яно чулася ў агульным пэнце заводзкае працы.
Яно, гэта новае, перабягала па твары соцень людзей, напаўняўшых харчэўню. Яно прабівалася ў рэзвым сьмеху і ва ўзьнятай гутарцы за сталамі.
Анікей?
