— А я, ведаеш, — зноў пачаў Рыгор: — думаю як-кольвечы пабываць у Сілцох. Цягне адведаць…
— Гэта, па-мойму, небясьпечна. Там напэўна на цябе зубы точаць, — перасьцярог Сроль: — ці варта?
— Плёвая справа — няхай точаць; і наточаныя можна будзе выбіць… Ведаю…
— Расхрабрыўся, бачу! — засьмяяўся Сроль.
— Якое там храбрасьці трэба! Падумаеш!
Ён махнуў рукою, зрабіў два-тры крокі моўчкі і дадаў:
— Гэта яшчэ ў проекце, вядома… Мала што можа гэты час!.. Пэўна, што цікавей бліжэйшае, тое, з чым вось заўтра мушу спаткацца…
— Пра вошта гэта ты?
— Ды хоць-бы аб працы… Скажы, браток Сроль, ці можна як-кольвечы ўстраміцца ў гэтым Смагіне на работу? Хоць-бы з малага, якіх рублёў дваццаць у месяц зарабіць, га? А там — як кажуць — бог бацька…
— Я думаю, што можна будзе. Казаў-жа, — няўжо забыў? — што тут ёсьць некалькі майстэрань па тваёй профэсіі. Заўтра зранку запытаю таго-сяго, а вечарам — угледзімся… Ты дзе спыніўся?
— У Крамніка… або я ведаю, дзе лепш!
— Не, нічога і там. Усюды аднакава. Не спадабаецца — можна будзе перамяніць… Так… А вось, наконт грошай як? Кажы.
— Краплюся пакуль, — неахвотна адказаў Рыгор.
— Ды чаго саромецца?
— Пэўна, тым болей перад табою… Вось пасьнедаў на саракоўку, а то яшчэ і абед заказаў…
Ён паглядзеў на гадзіньнік:
— Ужо да вячэры блізіцца… Ды пэўна-ж, скажу, як прыпрэ…
— Ня хопіць — Крамнік паверыць… людзі добрыя.
Сроль зьнізіў голас і дадаў:
— І свае. Дачка ў організацыі… Бачыў, мо’?
— Так, яна падавала мне гарбату і прыбірала пакой… Прызнацца — цікавая дзяўчына… і таварыш…
Сроль адказаў на гэта ўкрадліваю ўхмылкаю.
— Кажаш, кінулася ў вочы, га?
— Заслугоўвае таго…
