— Мая прысутнасьць у цябе ўсё кажа…
— Мала, браток, мала… Я хачу ведаць дасканала, на якіх-жа правох… Рыма штосьці казала, нібы-та мерыліся цябе выслаць…
— Праўда, — цішком адказаў Пятрусь.
— Такі?
— Іначай нельга. Цяперака трыццаць тры пункты — шаблёнае рашэньне… Чым-жа я лепшы?
Рыгор задумаўся.
— Дык ізноў на расстаньне?
— Нічога не парадзіш.
— І далёка намерыўся ехаць?
Пятрусь некалькі памаўчаў, пасьля шэптам паведаміў:
— Застаюся ў Шувалаве. Днямі мецьму новы пашпарт і перад табою — другі чалавек…
— Та-ак?..
Рыгор зрабіў зьдзіўленую міну, пакасіўшы галаву.
— Гарбата! Можна? — перабіла з-за дзьвярэй гаспадыня.
— Прашу вас… Налівай, Пятрусь… Можа-б вы, Сарафіна Хлёраўна, пазычылі мне некалькі закускі… Выбачайце ўжо, але дайшло да таго, ведаеце…
Праз хвілін пяць гаспадыня прынесла да Рыгора дзьве талеркі з рознаю ежаю.
— Што маю, не захайце, — праказала яна.
Рыгор упрашваў Пятруся закусіць, а сам няўпэўнена азіраў яго з галавы да ног. На Пятрусю адбіваліся ўтома доўгага адзіночнага вязьненьня. Яму неахвотна давалася гутарка, і на несканчоныя запытаньні Рыгора ён адказаў двуслоўнымі сказамі ці кіўком галавы.
— Ну, ты бачыўся з Рымаю? — пытаў Рыгор.
— Калі-ж было!
— Дык ты наперад усяго да мяне?
— Я ўчора вызваліўся і пасьпеў ужо пераначаваць на волі…
— І яшчэ не агледзеўся акурат?
— Цяжка апамятацца.
Рыгор перамяніў гутарку, каб урознастайніць Пятрусёў настрой.
— А ў мяне, браток, колькі ўсякіх навін!
— Маеш навіны? — з адбіткам нявыразнай цікавасьці запытаў Пятрусь…
