— Да цябе мала даходзіла, вядома, раскалыханая хваля нашай сучаснасьці. А яна, ведаеш, неміласэрдна страсае сьветам і топча людзкое жыцьцё, як апаўшыя лісты…
— Гэта жыцьцё яшчэ ня вызвалілася ад жывёльных інстынктаў…
— Гэта зьверху, бач; з птушынага, як кажуць лёту… А зазірні ты ў гушчу — чырвоны сьмех, ды далёка не па андрэеўскі… І колькі яшчэ патрэбна сілы і волі, каб зьнішчыць усё гэта!..
— На нас ляжыць адпаведнае заданьне… Разьбярыся адно: сьцяна, а за ёю бесканечная плошча заросьніку. Карчуй і карчуй, палі ды палі.
— Я веру, што рабочая кляса сумее прэабразіць сьвет… У яе досыць дадзеных на тое, каб зьняць з жыцьця заношаную апранаху і адзець яго ў бліскучае, сьветлае адзеньне… Праўда? Па- твойму?
— Мы-б ня жылі, каб ня верылі ў гэта і не памагалі змагацца…
Пятрусь сказаў і азірнуўся навакола пакою. Разьюшаная нэрвовасьць прабегла яго істотай.
— Вартавы ня сочыць у шкелка, — пахлопаў яго па плячы Рыгор.
— Але ён не дае пакуль мне ні спаць, ні сядзець спакойна… Цішыня, што зараз пануе ў кватэры, дапамінае мне…
— Кінь… Я табе скажу адну навіну…
— Навіну?
— Гэля ў Пецярбурзе, ці чуў?
Пятрусь выцягнуў голаву і паглядзеў на таварыша.
— Не сьмяешся?
— У тым-жа і справа, што тут не да сьмеху…
— Нават?
— Нават… Мінулай ноччу бачыўся з ёю…
— Ноччу?
— Вось іменна, што ноччу…
Рыгор зьняверна матнуў рукою.
— Можаш ужо дагадвацца, у чым справа… Прапала Гэля… Ад першата разу, калі яна зьнянацку наведала мяне, я супроць вачавідкасьці ня мог згадзіцца, што з ёю бяда. А ўчора… учарашняе разьбіла ў шпэлах усе мае ілюзіі… Прапала, бедная, амінь…
