Сарафіна Хлёраўна гасьцінна адчыніла дзьверы і прапусьціла госьця ў свой пакой.
— Я вас добра помню… Распранайцеся… Го, як Рыгор узрадуецца вашаму прыходу!.. Вы езьдзілі кудысьці?..
Пятрусь — то быў ён — ня ўстрымаўся ад сьмеху.
— Каб ды езьдзіў — сядзеў, ня езьдзіў…
Гаспадыня адразу перамянілася на твары.
— Сядзелі?.. Во, здэцца, Рыгор прачнуўся…
Яна мігам вылецела з пакою, і Пятрусь пачуў часты асьцярожлівы стук у дзьверы. Ён дагадаўся, што гаспадыня будзіць Рыгора, але не даваў на гэта выгляду.
— Хтосьці стукае за сьцяною! — праказаў ён у адчыненыя дзьверы.
Тая ўбегла ў пакой і паведаміла:
— Рыгор устаў; ён просіць вас да сябе.
Пятрусь спакойліва выйшаў з яе пакою і пастукаў Рыгору.
— Братка-а-а! — выгукнуў Рыгор, угледзеўшы перад сабою Пятруся: — Я хіба ня сьню?
Яны кінуліся ў обдым і зацяжна пацалаваліся.
— Разьдзявайся, вось… Мо’ хочаш чаго перакусіць?.. Не чакаў, ведаеш, ну, забі, не чакаў… Яшчэ нядаўна, вось, бачыў Рыму і пытаў… А пэўнага — нічога… Ну, як-жа, як, кажы?!..
Рыгор пасобіў Пятрусю зьняць паліто і неадгінна заглядаў яму ў вочы. Пятрусь паціраў ад марозу рукі і спакойліва, суцешна ўхмыляўся. Яго схудалы твар выразна выпукляў падаўжэлы, здавалася, нос, і праводзіў роўныя лініі ўсьцяж вытырклых скронь. Вочы ўдаліся глыбей у орбіты і ўпарта змагаліся з навяваючай хвалькай ухмылкі. Знаёмы гарнітур здаваўся завялікім і прасторна вісеў на Пятрусёвых плячох.
— Як бачыш… Некалькі месяцаў — у воду…
— Дык раскажы, усё-ткі…
— Рыгор пазваў гаспадыню і папрасіў гарбаты.
— Госьць, Сарафіна Хлёраўна, неспадзяваны госьць… Калі ласка, ужо…
— А я ведаю, ведаю, — суха адказала гаспадыня.
Пятрусь ня сьцярпеў, каб не азнаёміць Рыгора з яе нядаўнімі паводзінамі вакол яго, і праказаў:
— Напалохалася, бедная…
— Кручаная, а ня бедная… Кажы лепей пра сябе…
