— Што-а ты кажаш?
Дзяўчына завярнула назад і ўподбежкі стала ўцякаць ад Рыгора.
— Гэля, куды-і ты? — гукнуў Рыгор: — Чакай, на хвіліну.
Гук панёсься ўсьцяж доўгай Садовай. Рыгор пайшоў за дзяўчынай. На адгоне трэцяга дому, у самым цёмным месцы яна завярнула да сьцяны і спынілася. Рыгор падышоў да яе і ўзяўся за руку.
— Гэля?
— Так, Гэля… Даруй мне, што я…
— Ты-ж чаго гэта так позна адна? Ты заблудзіла можа?
Яна траслася ні то ад холаду, ні то з сораму.
— Хадзем да мяне…
— У бежанскі комітэт?
— Не-э, я ўжо на новай кватэры. Я жыву вось у гэтым двары… Зойдзем, Рыгор… Табе далёка ісьці дамоў… Я ўладжу з начоўкаю. Дам табе свой ложак, а сама перайду да таварышкі…
Ад Гэлі нясло пахам таннае пудры і поту. Блішчэлі заатрапіненыя вочы. Яна стукала нагою аб нагу, ляскочучы замерзлымі чаравікамі. Рыгор ня ведаў, як быць. Яго рука не выпускала з пальцаў Гэлінай рукі. А думкі разгорталі шэраг балючых дагадак. Яны страшылі Рыгора і ў той самы час не дазвалялі яму пакінуць Гэлю.
— Хадзем! Думаеш? Саромеешся?
Апошняе запытаньне агаліла праўду. Рыгор адказаў на гэта сударжным уздрыгам і на некалькі хвілін адсрочыў намер пайсьці з Гэляю.
Але яна пераняла Рыгора, стукнуўшы нагою ў браму.
— Хто там? — пачуўся з-за брамы мужчынскі голас.
— Гэля.
Бразнулі ключы і каля іх вырас высокага росту, тоўста апрануты дворнік.
— Ідзеце.
Рыгор безабдумна шагнуў за Гэляй і ачуўся ў вузкім цесным двары.
— Дай капеек дваццаць дворніку, — шапнула Гэля Рыгору.
Той спыніўся, дастаў пулярэс, і, абмацаўшы сярэбраную манету, працягнуў руку да дворніка.
— Дзякую! — адказаў той.
Рыгору замоташніла.
