Гэта рашэньне дапомніла Рыгору памятны выпадак з Рымаю ў яго пакоі. Ён усхваляваўся, але паказаў, што не заўважыў нічога.
— Я вас правяду…
— Калі ласка… Я мушу вам перадаць тое, з чым наведвала вас…
— Менавіта?
— Я была ў Пятруся…
— Былі ў Пятруся?!
— Дзівіцеся? Была… Ён казаў мне, што бачыўся з вамі… Я так і думала, што вы таксама былі ў яго…
— Як-жа Пятрусь сябе адчувае?
— Па-мойму, дрэнна… Ён вельмі зьмізарнеў і пабляднеў… Мне шкада яго… Ён гэткі добры і мілы чалавек…
— Ну, калі-ж, нарэшце, яго вызваляць? І чым…
— Чакае, нібыта днямі яго лёс будзе вырашан…
— Казаў?
— Так, казаў… Жудасьць бярэ, Рыгор, уяўляючы сабе яго стан…
— Я з ім знаёмы…
— Што вы кажаце?
— Сядзеў… А ласьне вам Пятрусь не казаў?
— Магчыма… Ён вельмі дзякуе вас за грошы. Прасіў перадаць, што калі можна, пастарайцеся яшчэ хоць раз наведаць яго… Ён добры таварыш… Каб я была…
Рыма адвярнулася на вуліцу.
— Я ненавіджу гэтыя людзкія ўмоўнасьці… Як павуцінаю, пераблытана імі наша жыцьцё… І чуеш у сабе сілу, а між тым ня можаш з агідаю іх парваць… Скажэце, Рыгор, колькі пойдзе часу на тое, каб усе гэтыя талмуды, эвангельлі, псалтыры і торы сабраць у адно месца і — шшу-ух! агнём… Мне шкада Пятруся, як бывае шкада…
Рыгор апяразваў Рыму праваю рукою. І чуў, постаць яе аддавала нэрвовым трапятаньнем; ён настарожваўся і выбіраў гладкія, плаўкія сказы, каб імі не раздражніць дзяўчыну.
Яна штосьці такое перажывала — відаць было з яе адрыўнай, затуманенай гутаркі, з частага дапамінаньня пра Пятруся.
— Вы ідзеце дамоў, — праказала яна Рыгору, калі яны спыніліся перад брамкаю аднае дачкі: — А я выберу час і зайду, каб доўга-доўга і пра ўсё-ўсялякае пагутарыць з вамі…
