Каб хто чуў Рыгораў выказ, падумаў-бы, што Рыгор напаў на сьлед чалавека, якога шукаў гадамі. Мяккасьць і мілагучнасьць яго голасу дыхала весялухаю радаснага пачуцьця.
Рыма пачула ў ім нечаканую асалоду.
— Ха-ха-хэ-э! — зарагатала, падыходзячы насустрач.
Поціск іх рук быў шчырым і сардэчным. Рыгор зразумеў яго, як выбачэньне з боку Рымы.
— А я зьняверыўся быў… Памятаеце-э…
— Кіньце-э… Хто ўспомніць мінулае, таму… Хэ-хэ-э-хэ!.. Ну, я буду шчасьлівая!..
— Чаму?
— Вы не пазналі…
— Я вам жадаю…
Ласкавая, крохкая ўхмылка на Рыгоравым твары была заканчэньнем яго сказу… Рыма разумела ўсё, што таілася ў ёй. Дзяўчыне было прыемна слухаць Рыгора, ці проста, моўчкі, глядзець у яго раскрытыя вочы… Яна не аднімала свае рукі з яго рук і мінаю Джыаконды выклікала новыя сказы з Рыгоравых вуснаў…
— Я заўсёды ўспамінаю вас…
— Маўчэце… Хто ўспомніць мінулае…
Рыма падняла ўгору левую руку і паказала ўказны палец.
— Разумею… Чаму-ж вас я ня мог дачакацца?..
— А ў мінулую нядзелю хто вас наведваў? Бяспамятнасьць?
Рыгр успомніў, што яго гаспадыня паведамляла пра нейкую дзяўчыну… Так, гэта тады, калі ён прыйшоў з Гэляю…
— Вам холадна, Рыма?
Ён сьмела крануў яе пушыстага, коцікавага каўнера. Драбнюткія пылінкі сьнегу ссыпаліся на ровень надгруднага прастору.
— Марозіць?
— Марозіць!.. Золка…
— Пойдам?
— Мне пара дамоў.
Другім бокам вуліцы прайшла запозьненая пара.
— Людзі не сьпяшаюць, во!
Рыма азірнулася.
— Яны ідуць таксама дамоў!
— Іх дом у тым баку?
— Хэ-хэ-х! — засьмяялася Рыма на хаду.
Перад брамаю, дзе спыніліся, яна рашыла вярнуцца дамоў.
