шыя… «А ўсё-ж даўно» — прамігнула ў Рыгоравай галаве, і ён крута павярнуў направа.
— Стой! — раптам пераняў Рыгора чыйсьці зычны огук.
Рыгор прыпыніўся і паглядзеў на чалавека, які з шырокай ухмылкаю падыходзіў да яго.
— Не пазнаеш? — запытаў ён Рыгора.
— Не!
— Сроль, давай пазнаемся!
Рыгора зьдзівіла.
— Адкуль, і што, і як?
Нейкі час ён ня ведаў, што сказаць, пра што запытаць таварыша. Прыглядаўся ў Сроляў твар. Брала сумненьне ў праўдзівасьці вочавідкага факту. Разам з тым забірала задавальненьне ад нечаканай, зусім выпадковай, але прыемнай стрэчы.
Прымха нейкая, ды годзі!
І чорная бруднаватая бародка клінком на вуграстым твары Сроля, і абвісшыя рэдзенькія вусікі, што дужкаю апускаліся да бародкі, вяжучы яе ў адзін грушападобны малюнак, і капялюш на галаве, і дасканалы гарадзкі чорны гарнітур, белы каўнерык замест заўсёдашняе рубашкі бордо, і палачка ў руках, — усё гэта ня ладзіла ў памяці Рыгора з тым портрэтам, які маляваў Сроля пры разьвітаньні.
— Цябе цяжка пазнаць!
— Няўжо?
— Сапраўды. Вось гляджу на цябе і ня веру…
— Сьмяешся… Рыгор… Пройдам…
Яны завярнулі між левага боку крамнага чатырохкутніка ў бок майдані.
— Дык якім-жа ты чынам папаў сюды, Сроль? — цікавіўся Рыгор.
— А ты?
— Я зусім выпадкова, брат!
— Тое-ж самае і са мною.
— Цікава!
— А то-ж не?
— Кажы спачатку, Сроль!
Той азірнуўся назад, паглядзеў у бакі і пачаў у агульных рысах аповесьць, як і што разьвіналіся здарэньні ў яго жыцьці, чаму, як і калі ён папаў у Смагін.
