Над біламі мосту, на адгоне перш двух сажняў, а вачавідкі ўсё болей ды болей — адтрапетвалі два капялюшы таварыскае разьвітаньне.
Для Рыгора яно хутка затулілася шэрым змрокам пецярбурскае ночы, якая зьнянацку высунула гэта цікавае спатканьне.
Сроль, як гном, цудам паўстаўшы перад вачыма, цудам і зьнік — толькі мігнуў яскравым вобразам у дынамічнай завірусе прабягаючых зьяў ды ценяў.
Напаўказачным паказаўся ён тым болей, што само тлумачэньне прычыны яго наезду ў Пецярбург асталося загадковым.
У чым справа?
Сроль напіша?
«Калі ўсё добра будзе».
Што-б гэта азначала?
Стаючы сьпіною да Вялікае Неўкі, да руплівага мігаценьня фабрычных агнёў, да раптам узьніклых зыкаў гармоніку з праплываўшае пад мостам лодкі, Рыгор угледзеў наперадзе густую купу людзей. Яна заліла сабою шырыню мосту і запоўніла паветра гаманлівым шоламам.
Як іскры з агню, з шоламу выскаквалі вострыя зычлівыя выгукі, мэрам пікі, насаджаныя на ўзьнятыя ўгору дрэўкі.
Ён прыгледзеўся: у асяродку грамады, акружаныя густою загарадзьдзю гарадавікоў, ішлі да дзесятка добра адзетыя, з цыгарамі ў губах, людзей.
Рыгор пераняў здаравеннага барадатага дзядзьку, чый твар плаваў у тлустай ухмылцы, а вочы ўпарта глядзелі наўкос, і запытаў:
— Каго гэта вядуць?
— Тэўтонаў! Шпегі! Вво-а і-ім-ым!
Здаравенны дзядзька затрос над галовамі дзьвюх жанчын тоўстым прыкасмачаным кулаком.
— Вот ім баронства! Аплялі, як павукі, сталіцу… Т-тудды-і.
— Куды? — пацікавіўся Рыгор.
— У «Красты», пакуль на шыбеніцу.
— Вы да іх маеце справу?
Здаравенны дзядзька мэфістофэльскі паглядзеў на Рыгора і злорадна адпавеў:
— А ты ня маеш?
