— Здаецца, знаёмы?
Зьніклы шолам пешаходаў, ездакоў і грукат трамваю, як з адкрытага віру, абдаў Рыгора з усіх бакоў.
Ззаду і з бакоў кіпела жыцьцё ў сваім нясьціханым руху, у нямоўчным гомане. З-пад гарбатага мосту даляталі яго выгукі да Рыгоравых вушэй і ўпадвойвалі жывую песьню існаваньня.
— Я! А вы?..
Ён не дасказаў. Знаёмы выраз чорных воч паласкаў яго пільныя ўзрокі. Стройны клясычны нос дапамінаў…
— Сроль, калі не абмыляюся?
— Здароў, Рыгор! Угледзеў здалёк і перш усумніўся, а даля — давай, думаю, праверу і — на табе! — Чаго ты стаіш над біламі мосту?
— Ты даўно ў Пецярбурзе? Кожны дзень я стыкаюся з нечаканасьцямі… Ня ўпэўнены, што ў адзін момант…
— Дзе-ж тая ўпэўненасьць!.. А я еду якраз назад у Вільню. Была справа прыехаць і так, ведаеш, ня хочацца ад’яжджаць, а мушу…
— Пачакай — дай адумацца… Чым цябе цягне Вільня?
— Мы павінны…
Набліжаныя да Рыгоравага вуха трапяткія вусны Сроля перадалі сакрэтную вестку з жыцьця соцыял-дэмократычнае партыі, але не пасьпелі поўнасьцю растлумачыць прычын. Сроля, нечакана для Рыгора, пазваў чакаўшы яго мужчына.
— Бывай!
— Так раптоўна?
— Мушу. Не аднаго справа…
— Пішы!
Сроль не пасьпеў адказаць, як Рыгор падаў яму мігам занатаваны свой адрас.
— Калі ўсё добра будзе, абавязкова напішу, а можа і прыеду…
Той, хто трымаў Сроля за руку, паглядзеў на гадзіньнік і падаў знак хутчэй сьпяшыць.
— Ці мне здалося, ці сапраўды я стрэў учора Карла Людвіга Шульца?
— Магчыма…
— Асталося меней гадзіны! — няўмольна прагучэў басісты голас Сролевага таварыша.
Працягнутая Сролем рука ўжо не дастала Рыгоравай.
