даўгаватае рыжае аблічча акалодачнага. Блішчастыя гузікі адсьвечвалі зыркую электрыку, як вочы — трутлівую злосьць.
Рыгор не пасьпеў запытаць у чым справа, як акалодачны накіраваўся да купкі рабочых і голасна прагукаў:
— Гаспа-а-дда! Прашу ачысьціць памяшканьне!
Купка людзей зарухала і вузкім ланцужком палілася ў дзьверы.
Адкрытае нездаваленьне перабягала ззаду наперад у абураючай гутарцы пакідаўшых залю.
«Лекцыя забаронена — пайшлі!» пачуў Рыгор.
То казаў Якаў Гіс.
— Ці да мяне?
Як нібыта той, Якаў Гіс пайшоў далей, пакінуўшы Рыгора ў баку.
— Таварыш Гіс! — нагнаў Гіса Рыгораў выгук.
Той павярнуўся і запытальна паглядзеў на задніх.
— Ты мяне не пазнаеш?
— Нязвычны?
Якаў Гіс шчыра патрос працягнутую Рыгорам руку.
— Адкуль ты папаў сюды?
— Заблутанымі сьцежкамі.
— Я думаю.
— Сустракаю цябе ўдвойчы. Ты ня быў, часамі, учора на Выбарскай старане?
— Быў. А чаму?
— Паверыш, загледзеў цябе ў трамваі.
— Мне пра цябе казаў Артур Цьвібель… Дарэчы, ён тут. Давай выйшаўшы пачакаем.
За парогам абое пасталі, праводзячы вачыма абураных забаронай лекцыі рабочых.
— Ці не прайшоў ён наперадзе? — усумніўся Якаў Гіс.
З дзьвярэй выходзілі па адным чалавеку запозьненыя, і, нарэшце, з портфэлем пад пахаю, паказалася сівая постаць акалодачнага.
Яны завярнуліся і пайшлі ўсьцяж шырокае, бязьлюднае вуліцы.
З-пад Абводнага каналу беглі ім настрэчу два радкі сіняватых газавых агенчыкаў. На Віндаўскай таварнай чуліся арцельныя выгукі насільшчыкаў ды манэўравыя сьвісткі стрэлачнікаў.
Працахкала конскімі падковамі пара рамізьніцкіх каламажак.
