Лёгкі, наладжаны вёрт калёсак і струнковая бегатня пасу пагналі ў шпаркім мігаценьні першыя хвіліны працоўната дня. З цьвёрдае сталі панесьліся драбнюткія часьцінкі ўдушлівага пылу, зьліваючыся з раздробам сьветлага і маладога раньня. Учарашняе злучылася з сёнешнім і перабойныя моманты Рыгоравых узрушэньняў ніклі ў шоламе творчае працы.
«А ліст Памыйку?».
Наперадзе быў абедзены перапынак і за ім утуліўся сіні конвэрт, беражком вытуркнуты з кішэні.
У думках яму не хапіла месца — ды навошта варочацца да зробленага?
— Вазьмеце білет на даклад!
Закасаная мурзатая рука адгарадзіла Рыгораў узрок аб бліскучага станка. Ён адняў разец і паглядзеў направа.
— У доме Панінай… Трыццаць капеек!
Малады рабочы пытальна глядзеў на Рыгора, падаючы яму маленькую абвестку.
— Запішы.
Абестка асталася ў яго, і глядзела сумліўнымі літарамі, з якіх складалася знаёмае прозьвішча Якава Гіса.
«На тэму — Страхавыя касы і іх роля».
Якаў Гіс?
Так, Рыгор не абмыліўся, стрэўшы яго ва ўчарашнім трамваі.
Дарэчы!
І нанова ўведзены ў кругляк сталі востры разец задыміў пакручастымі стружкамі.
З перарывам у полудні, роўна і ўпарта трымалі Рыгоравы рукі выгладжаную далонямі сталь, а думкі нясьціхана насіліся ад Памыйкі да Якава Гіса.
Ён адкінуў ранейшыя пляны і меркаваньні і роўна а восьмай гадзіне вечара быў на Тамбоўскай.
Вядомы будынак паглядзеў на Рыгора радам асьветленых вокан, памятлівымі форткамі дзьвярэй, і праз некалькі хвілін увёў у сваё нутро.
Там стаяў разварушаны гоман. Каля сотні чалавек рабочых, згрудзіўшыся ў цесную купку, нешта горача абгаварвалі.
Калі Рыгор падышоў да іх, то зразу разьбегся вачыма ў два бакі.
У асяродку гутарыўшых тросься чорны пук Гісавых кос, пакрытых старым капялюшом, а з бакавых дзьвярэй глядзела пра-
