Каб перабіць магчымае на яго рэагаваньне з боку Рыгора з Ганнаю, ён порсьцёй замятусіўся каля замка і пад’ехаў да іх з ільсьцівай дарадай:
— Я-б сказаў, што вам лепш пайсьці налева: там і людзей нядобрых меней і трамвай пазьней ходзіць…
Ганна падзякавала дворніку за дваіх і дала яму некалькі медзякоў.
На вуліцы Рыгор пацікавіўся:
— Цябе ён хіба ведае, што так гасьцінна стрэў?
— Так ведае мяне, як і цябе. Натура ўжо такая… Чалавека не прапусьціць, каб не нагаварыць яму бочку арыштантаў… Міхась казаў…
— Кінь пра Міхася… — перабіў яе Рыгор.
— Што за зьнянавісьць да чалавека! Ты робішся загадкавым для мяне, Рыгор. Ну, а калі хто нязгодны з тваімі думкамі, ці-ж можна абняхайваць яго, як чалавека…
— Ня ў гэтым справа, Ганна. Па-першае — чалавек пазнаецца па яго думках, па-другое, гледзячы, чые думкі ён выказвае і як іх выказвае. Міхасёвы думкі — варожыя мне, як рабочаму, а выказ іх — насьмешлівы і зьдзечны…
— Я-б не сказала гэтага.
— Ты сантымэнталістка, Ганна.
— Адкуль ты ўзяў?
— Цябе ня кратаюць клясавыя супярэчнасьці…
— Х-хі-ха-хі! Рыгор! Навошта завострываць там, дзе ня трэба. І ты, і Міхась — абое рабочыя… Абоіх…
— Ды ня роўна служым рабочай справе…
Працяжны гучны званок трамваю, што выбег з-за будынку, спыніў іх размову і хаду.
— Бяжы, пасьпееш! — штурхнула Ганна Рыгора.
— Куды-ж ён ідзе?
— Хоць трохі ды падвязе.
— Бывай… Чакаю ў нядзелю…
Ганна паматала хусьцінкаю ў бок пабегшаму ад яе Рыгору.
Па ціхай вуліцы залапацелі частыя стукі яго крокаў.
Ужо важаты памерыўся да ад’езду, калі Рыгор хапіўся за сьлізкі жоўты прэнт дзяржаньня. З разгону яго правая нага моцна стукнула абсацам у бакавіну вагона.
— Асьцярожлівей! — заўважыў кондуктар і ў момант працягнуў руку да сыгнальнага шнурка.
