— Ну, убачайце, мы бяз попыту промся ў дзьверы…
Рыгор прыпыніўся і прытрымаў за руку Ганну.
— Ці хоць гаспадар у дому? — запытаўся ён.
— Дык-жа чакаем, напэўна вас… І Артур Цьвібель разам…
На іх гутарку адчыніліся дзьверы бакавое каморкі і з іх прасунулася галава мужчыны. Рыгор кінуў да яе востры, напружаны ўзрок, але не знаходзіў знаёмых, памятных рысаў. Выцягнуты твар з францускаю рыжаватаю бародкаю, з высокім ілбом, худым доўгім носам і заўпалымі шчакамі, не перадаваў ранейшага Міхася. Няўжо і ён пасьпеў так зьмяніцца? Ці, магчыма, Рыгор згубіў з памяці яго рысы?
Пераступаючы парог у каморку і наблізіўшыся тварам да твару Камара, Рыгор улавіў орыгінальнасьць і плаўкасьць Камаровага ўзроку, яго заўсёдашнюю ні-то сяброўскую, ні-то гіронічную ўхмылку, скрадзеную тонкімі губамі і ўпаласьцю шчок.
— Рад бачыць свайго вучня, — прывітаўся Камар.
— Ня меней рады стрэцца са сваім настаўнікам, — адказаў Рыгор.
— А мы ўжо і надзею згубілі вас дачакацца. Праз увесь тыдзень чакалі — авось прыйдуць, авось… Мяне тады Ганна так заверыла, што я думаў назаўтра-ж вас бачыць у сябе…
— Цяпер такая пара, што і на гадзіну наперад не ўгадаеш, — падаў Артур.
— Так, пара бурлівая… Ці думалі мы, памятаеце, хлопцы, пра гэта ў Рызе? Ніколі. А зараз… Але сядайце, вось… Бярэце хто крэсла, хто на канапцы…
Камар увіхаўся каля гасьцей, перастаўляючы з месца на месца крэслы і прымаючы ад іх галаўныя ўбёры.
— Яшчэ ўсё не ўсталяваліся акурат. Пакуль агойтаешся — час імчыцца… А з банку ня возьмеш…
— Міхась! — пачулася з калідору, — хадзі сюды…
Камар у пару хвілін выбег з пакою і зьвярнуўся назад…
— Прызнавайцеся, хто галодны? — запытаў ён. — Та жонка, вось, яешню згатуе ці што-колечы з мяснога…
— Да не, не, не! — у адзін голас зааднекваліся Рыгор, Ганна ды Артур.
Камар крыкнуў у неадчыненыя дзьверы — гарбаты! — і стаў перад гасьцьмі так, каб бачыць усіх траіх.
— Я задаволены, што нас доля зноў сабрала разам… Праца і змаганьне да таго збліжаюць людзей, што цяжка, бывае, рас-
