Маўчала, а на твары гусьціўся глыбокі раздум. Настарожаны ўзрок камяніў вочы; у куткох губ прабягалі нэрвовыя ўздрыгі. Было відаць, што дзяўчына аддалася пачуцьцю няпэўнасьці за Рыгора.
— Зноў можа стацца…
Ганна не даказала — нэрвовасьць скрала словы.
Дзяўчына тут-жа павярнулася да акна, каб захаваць ад Рыгора сваё хваляваньне.
Рыгор яскрава адчуў у сваім нутры Ганьніна становішча.
— Цябе непакояць мае навіны? — узяў ён Ганну за руку.
Тая шчыльна да яго наблізілася; палажыла яму на плечы руку і адказала:
— Табе небясьпечна на кватэры…
За дзьвярыма пакою прашамалі чыесьці крокі.
— Начаваў-бы ў цябе, але цесна, няёмка ад гаспадароў кватэры і…
— Нічога, Рыгор. Начуй, прашу я…
— А ты?..
Рыгор пацепам плеч дакончыў сэнс ня выказаных слоў — ці не завялікаю інтымнасьцю будзе гэта для яе. Ганна зразумела яго лепш, як-бы чула выразны бяссумненны сказ.
— Кажу табе, Рыгор, нічога… Я як колечы, а ты… а табе будзе месца…
Нельга было не паверыць у Ганьніну шчырасьць. Рыгор шустрым узрокам акінуў пакоік Ганны. Тая засьмяялася.
— Цесна, ну-ж у цеснаце — ня ў крыўдзе… Няпраўда мо’?
— Чаму-ж няпраўда!..
І шчырасьць сваіх слоў Рыгор падмацаваў поціскам Ганьнінай рукі:
Для іх абоіх было ясна без далейшых слоў — што ўсё злажылася як мае быць, само сабою, выпадкова, але неадменна і натуральна. Тады нечага вяртацца да гэтай тэмы, можна пераходзіць да чарговых пытаньняў.
І ў Рыгора, і ў Ганны мелася процьма плянаў і намераў, якія вымагалі неадкладнага абгавору і вырашэньня. Многія з іх былі агульнымі для абоіх. Кожнаму яны здаваліся трапяткімі, вострымі і грунтоўнымі.
Ды ніводнаму не хацелася варушыць язык, каб не перабіваць запойнае цікавасьці ўзаемнага сузіраньня. Сарамлівае і
