Рыгору, што яе выбух быў на многа значнейшым, ніж аб тым ён заключаў. Калі-ж яно так, то можна ружавей глядзець настрэчу будучаму.
— Трамвай! — гукнуў Пятрусь.
Грамада зарухала, націснула да рэек.
— Сядай на пярэдні вагон, — падаў Рыгор.
І толькі трамвай спыніўся, ён спрытна ўскочыў на заднюю пляцоўку. Яго націснулі і ўтаўхнулі ў вагон.
— Цішэй, грамадзяне! — прагукаў ён і абярнуўся назад.
Абярнуўся і ахнуў у задзіўленьні — на яго напірала Ганна.
— Рыгор!
— Гэта ты? Што за дзіва, зноў-жа тут… зноў у трамваі. Ха-ха-ха! Якім чынам?.. Пятрусь, а? — гукнуў ён.
Публіка паглядзела на Рыгора з усіх бакоў.
— Шша-а, ці ты маеш лад? — прыпыніла Ганна.
Пятрусь падняў палец, зьвяртаючы на сябе Рыгораву ўвагу.
— Сойдам на Каменаастроўскім, ці паедзем да Неўскага? — прагукаў зноў Рыгор.
— Да Неўскага…
Яны ўселіся з Ганнаю побач…
— Прызнацца, добры кавалак прайшла пяшком… Усё не магла дачакацца паравіка…
— Адкуль-жа ты зараз?
Яна засьмяялася.
— Была ў Пятруся; хацела з табою спаткацца… А ты, вось, надоечы і адрасу ня мог паведаміць… Перабраўся ад Пятруся, а людзям — шукай…
— Няўжо я табе ня даў адрасу? — зьдзівіўся Рыгор.
— А то-ж бы я лішніх вёрст дзьве мерала горад… Туды, праўда, заехала, а адтуль — чакала-чакала паравіка і не дачакалася… Мусіла ісьці. А шостай гадзіне трэба ў контору…
— Чаму-ж дагэтуль вольная?
Газэта сёньня ня выйшла; друкары забаставалі…
— Магчыма і заўтра ня выйдзе, ці выйдзе?
— Ня ведаю.
— Бачыш, і ты забастоўшчыца, хоць і не па сваёй волі…
Суседзі згаворна паглядзелі на Ганну і здаволена ўсьміхнуліся.
— Я-б баставала з гэткаю ахвотаю, як бастуеце вы самі…
— Няўжо?
