Пятрусь зноў спыніўся каля акна. Абое некалькі хвілін маўчалі.
У Рыгоравых руках шарпала «Біржоўка».
— Усё-ж, браток, нам зараз справы не паправіць… — перабіў маўчанку Пятрусь. — Пойдам, хіба, у горад, праведаем, як і што. Мо’ стрэнемся з кім… Ты піў гарбату?
— Піў, здаецца… Пойдам…
Рыгор адзеўся.
— Так, буржуазны друк папальле памый на нашы голавы… Прадажныя пер’і не мецьмуць сутрыманьня…
— Вось у тым та і рэч, ведаеш… Што-ж ты парадзіш…
— А ты, ласьне меў у воку інакшыя, чымсь ёсьць, вынікі з нашае забастоўкі?
— Я, зразумела, ня ждаў нашае поўнае перамогі, але яна вяла нас на змаганьне… Ты ня можаш выабразіць таго пачуцьця натхненьня, якое валодала мною ў абсаджаным будынку…
Яны выйшлі з пакою. На калідоры іх напаткала гаспадыня кватэры.
— І сёныня да другое? — жартліва кінула яна Рыгору.
— Калі хто пытацьме, скажэце, калі ласка, што а восьмай буду… А ўчора, часамі, ніхто ня пытаў?
— А хто-ж ведаў, дзе вы? — загадліва адказала гаспадыня і схавалася на кухню.
— Цікавая яна ў цябе кабета, — адазваўся Пятрусь.
— Ды мне ўсёроўна… Адно-б мне не перашкаджала… Ну, усё-ж ляпейшая твае…
Па сходах сышлі моўчкі. А ў дварэ Рыгор раптам успомніў пра Ганну.
— Я, здаецца, табе ўжо казаў, што меў выпадак стрэцца з Ганнаю?
— Казаў… Цікава…
— Перамянілася дзяўчына…
— Гутарыў?
— Ці-ж доўга трэба гутарыць — відаць…
— Можна павіншаваць?
З гутаркаю пра Ганну яны прайшлі да Сампсоніеўскага проспэкту і спыніліся.
Проспэкт не мяняў выгляду з дзён забастоўкі. Абапал тротуары і рагі ператочных вуліц ды завулкаў былі ўсеяны рабочымі. Сярэдзінаю проспэкту разьяжджалі конныя поліцэйскія
