Рыгор драбніўся на часткі, кідаючы ўзрокамі вакола сябе. Вакольны вобраз надаваў яму новага пачуцьця, новых лятуценьняў.
— Якое хараство! — выказваў ён да Пятруся.
— Я кожны дзень любуюся ім, — адказаў той і дадаў: — Абы ўладзіўся з работаю, то нацешышся.
Рыгор ня думаў пра работу і, пэўна, на сёньня не крануў-бы гэтага пытаньня, каб не Пятрусь. А раз на тое пайшло, ён ня прэч быў увязаць гэта з агульнай тэмаю іх гутаркі. Бач, работа папаўняла прыгожасьць вакольнага вобразу, чаму-б адмаўляцца ад яго ўдасканаленьня?
— Ну, а як, бок, з месцам для мяне? — запытаў Рыгор.
— Месца будзе! — запэўніў Пятрусь.
Гэта было выказана з цьвёрдасьцю, роўнаю да цьвёрдасьці іхніх крокаў, накіраваных назад, на Пятрусёву кватэру.
І адпаведна — было цьвёрдым давер’е Пятрусёвым словам у нутры яго таварыша.
— Колькі ўжо страчана мною гэткіх месц! — падмацаваў сваё завярэньне Пятрусь.
Можа было яно і лішне, але ня шкодзіла: Рыгоравы крокі сталі больш рашучымі і цьвёрдымі. І надзея на доўгую зьлітнасьць з Пецярбургам увачавідкі пачырванела ў яго ваччу.
— Мяне ачаравала Выбарская старана, — выказаў Рыгор. — І каб, здаецца, жыць у гэтым месцы — не хацеў-бы нічога!
— Каб чаго іншага захацеў, то трэ’ было-б падумаць, а гэтага…
Рыгор разумеў памер і значэньне свайго хаценьня і ў адказ засьмяяўся.
— Мне думаецца, што цябе ўдасца ўстроіць на нашым заводзе… Я ўжо згаварыўся з майстрам.
— Гэта калі будзе вядома?
— Днямі высьветліцца…
Нарэшце Рыгор расказаў таварышу пра ўмовы свайго ад’езду, пра «хвост», які заставіў па сабе ў Смагіне. Але тут-жа дадаў, што пра гэта ён мала думае і ў якую-б там небясьпеку ня верыць.
— На кожны выпадак трэба будзе і гэта ўладзіць. Як-ніяк, а гэта справа лягчэйшая ад іншых. У нашу карысьць усе даныя… — пацешыў Пятрусь.
