— О, чаму не; дзяўчына яшчэ зусім маладая і нявопытная, бацькі пагнуць у той бок, куды толькі ім захочацца: пачне спрачацца — то найдуць раду… Пакуль — бацькава воля…
— Ды апроч гэтай бацькавай волі, яшчэ і слаўнасьць гэта іх, вядомасьць гэта старасьвецкая, многаму перашкаджае. Ого, што знача Бераг! Гэта ня нам, голікам ды дэмократам, раўня, — пасьмяяўся Пятрусь.
— Праўда, сынок, праўда, — вось гэта рацыя! — махаючы галавою падмацавала Пятрусёвы словы Стэпа.
У гэты момант з вуліцы данёсься прарэзьлізвы крык; хлопцы раптам кінуліся ў вокны і выглянулі на вуліцу: ля суседняе хаты Сідара Кажуха стаяла грамада людзей, вакол якіх, як шалёныя, бегалі дзесяткі дзяцей.
— Давай яму, давай!
— Адчынеце вокны! — парадзіла Стэпа.
Сёмка адчыніў акно і падазваў хлапчука. Той шустра і рухава падбег к вакну і тоненькім, рэзвым галаском прапяяў:
— А то Юзя з Гапай б’юцца!..
— А за што яны?
— Талэся Юзіна з Юзікам Гапіным пабіліся-а, — разьвёў шапялявы хлапчук.
Усе разрагаталіся.
— Ну, і дурніцы-ж, ізноў сварацца, — праказаў Сёмка і першы вылез з акна. За ім адхіліліся і Пятрусь з Рыгорам.
— Хіба трэ’ ўжо адпраўляцца да хаты, — зірнуўшы на гадзіньнік, праказаў Пятрусь: — ужо пятая гадзі-і-іна-а! — завёў ён і ўсхапіўся з мейсца.
— Няўжо? і можа? — зьдзівіўся Сёмка.
— Во, пабач, калі ня верыш, — паднёс к яго вачам Пятрусь чорны сталёвы гадзіньніх, падвешаны на тоўстым жоўтым, ні то мясанджовым, ні то новага золата, ланцужку.
Сёмка паглядзеў на цыфэрблят і пажартаваў:
— Ты то ня хлусіш, а гадзіньнік, нябось, крыху кламіць?
— А можа наадварот? не дапускаеш?
— Чаму не, колькі хоць!
— Не, па праўдзе кажу, — перайшоў на сур’ёз Пятрусь: — учора адвячоркам зьвяраўся на почце: кропля ў кроплю з паштовым.
— Эй, а паштовы то думаеш сапраўдны? і там ня вельмі сочаць за гэтым, — праказала сваю думку Стэпа.
